De Revisor. Jaargang 4

[p. 20]

[Credite experto (vervolg)]

‘Bwana’, herhaalde Tanja, en zeeg door emotie overmand op haar knieën, waarna ze onder andere haar pink strekte.

‘Was die zaak waar we net waren eigenlijk niet van een drummer?’ vroeg Bwana opeens. Toen hij geen antwoord van betekenis kreeg, streek hij Tanja vaderlijk over haar aan en af bewegende bol, en zei maar niet wat hij dacht. In plaats daarvan zei hij: ‘Vreemd. Veel drummers beginnen vaak een café.’

Eindelijk! Apocalyps! De moeder die het kind nuttigt voordat het ook maar verwekt kan worden! Wat afkomst en ontwikkeling al niet vermogen! Zegswijzen verletterlijken zich voordat iemand ze naar behoren heeft kunnen doorgronden, en in provinciesteden eten kinderen het vlees hunner grootouders! Functies worden absoluut en dus mobiel en de Groene Hel van Matto Grosso heeft een zwart fond, dat lokt en lokt en lokt.

Geschrokken deinsde Tanja achteruit. In de verte, waar de aan weerskanten van het pad welig tierende korenvelden elkaar krachtens de perspectivische werking schenen te raken, (moet de associatie met holle wegen, waar op de dagen der ijsheiligen complete processies in kunnen verzinken, nog speciaal opgeroepen worden?) was een donkerblauwe kever verschenen, waarin men zonder veel deductievermogen een politieauto kon vermoeden.

‘Vlug!’ riep Bwana, en trok de nog snakkende Tanja mee het graan in. Dat was hoog genoeg om hen aan het gezicht te onttrekken, maar voorde rest stelde het weinig voor. Of wat moet je anders zeggen van een korenveld, dat na een vruchtbare façade platgetrapt en omgewoeld blijkt? Je komt er sneller doorheen, dat wel, en de afstand naar de lange, donkere tunnel, aan het eind waarvan een groot vakwerkhuis blijkt te liggen is zó afgelegd.

De kamer zat vol mensen, van wie hij de meesten kende.

‘Bwanááá!’ riepen er enkelen.

‘De derde wereldoorlog is zojuist uitgebroken,’ zei hij tot niemand in het bijzonder, en het wekte dan ook zijn bevreemding dat zij als in koor antwoordden: ‘Dat werd tijd ook!’

Bwana deed er het zwijgen toe, en werd verscheurd door afgunst. Het was zo'n prachtig huis, het bankstel had wel tienduizend gulden gekost, en dan die harmonieuze verhoudingen binnen het gezelschap! Die saamhorigheid, die vanzelfsprekendheid waarmee ze in kleine groepjes op de grond bij elkaar zaten! Robbeneiland leek het wel... Overal lieten zich werkelijk schitterende vrouwen opmerken, met gave gezichten en gezonde ledematen. Ze keken allemaal naar hem, sommigen likten met het puntje van hun tong over hun zoele onderlip, anderen kromden ritmisch hun wijsvinger, derden spreidden hun armen lascief naar achteren, zodat hun leeggeschoren oksels zichtbaar werden. Opeens walgde hij van Tanja, wier kleffe handje nog steeds in de zijne rustte. Ruw maakte hij zich van haar los, en liep op de deur toe.

Dat was de uitgang van de tunnel, maar deze was afgedekt door een gordijn, waarop aan deze kant een affiche van James Brown bevestigd was. De afbeelding was levensgroot, en Bwana ging er strakgespannen tegenaan staan, in een tot welslagen gedoemde poging met de Amerikaanse zanger samen te vallen.

Opeens werden de contouren van de foto geruisloos doorboord door een kogelregen, die Bwana dan wel niet raakte, maar de neger toch als bezwijmend uit zijn directe omgeving deed vallen. Hij tuimelde naar achteren, de tunnel in, zodat daar, nog op enige afstand, een kwartet politieagenten zichtbaar werd, dat ondeugend glimlachend, met nog rokende revolvers, het huis naderde. Bwana ging beleefd opzij, en even later betraden de ambtenaren het pand, waar zij een vluchtig onderzoek instelden naar het gebit van de aanwezigen en vervolgens in de kring plaats namen. Een van hen haalde een Hanafuda-spelletje uit zijn zak, en begon te delen. Hierdoor steeg de temperatuur in het vertrek dusdanig, dat de automatische sprinklers aan het plafond in werking traden. Er daalde een milde motregen op de aanwezigen neer, iets waarvan zij in het geheel geen hinder ondervonden. Zij waren niet van suiker!

Een zekere mate van verveling was bij een dergelijke flinkheid natuurlijk niet te vermijden, en het duurde dan ook niet lang voordat de mooie vrouwen steeds gekker begonnen te doen. Sommigen voerden solodansen uit, anderen brachten liederlijke taal ten gehore, en derden deden behendigheidsspelletjes. Zo wipten zij met de rug van hun vingers een bierviltje van de tafelrand omhoog, om het daarna in zijn kantelende vlucht te grijpen. Ze maakten zich daarbij anders zonder uitzondering lelijk belachelijk. Dat had je tegenwoordig wel vaker: mensen die alles hadden om te schitteren bleken juist niet anders te kunnen dan harkerig een denkbeeldig model te imiteren. Bwana bleef wijselijk een andere kant opkijken, maar dat was niet de bedoeling! Gracieus kwamen er dan ook drie van hen op hem toe.

‘Weet je waar jij op lijkt?’ vroeg de eerste.

‘Op mijn spiegelbeeld zeker’, antwoordde hij. Deze flauwiteit had alles eerder dan de beoogde ontmoedigende uitwerking: ‘Bryan Ferry!’ riep de vrouw geil. ‘Daar ben ik mee naar bed geweest!’

‘Niks hoor, Elvis Presley!’ riep de tweede. ‘Daar ben ik mee naar bed geweest!’

‘Je bent gek, jij!’ kreet de derde. ‘Hij lijkt sprekend op George Kooymans!’

‘Daar ben jij zeker mee naar bed geweest, hè?’ snauwde Tanja, die intussen aan een tafeltje bij het raam was gaan zitten en stevig uit een bord pap bunkerde, verachtelijk. ‘Laat me niet lachen, mens!’

Bwana baalde als een stier en achtte het moment gekomen om maar eens op te krassen. Hij verbrijzelde een sigaret, waarvan hij nog maar een paar trekjes genomen had, in een asbak en ging naar buiten.

Het plankier boven de vijverrand was pas geverfd in de kleuren van de vlag. Bwana, die een gevoel had alsof hij plotseling van aanhalingstekens was voorzien, liep eroverheen en keek met

[p. 21]

vermoeide ogen naar het water. Dat was zo helder als een traan, en het bleek dicht bevolkt, niet alleen met schitterende zoetwatervissen in diverse maten en soorten, maar ook met haaien en dolfijnen, reusachtige roggen en inktvissen, en niet in de laatste plaats schildpadden, van zeer groot tot heel klein. Deze laatste zwommen het dichtst bij de rand, in krankzinnige kringetjes, en hij ging dan ook op zijn hurken zitten om de diertjes voor en na alle met een schelms klopje van zijn rechterwijsvinger onder water te tikken.

Dat was nog eens een tijdspassering! Leuker nog dan straffen, en al snel zat ‘Bwana’ bijna kinds te proesten van het lachen, terwijl er telkens opnieuw zo'n bespottelijk pantserbeestje onder de waterspiegel verdween, om even later, omringd door luchtbelletjes, weer boven te komen dobberen. ‘Bwana’ volgde de stakkerdjes met zijn blik, zodat de nu volgende ontdekking niet kon uitblijven.

Er stonden dieren, levende dieren op de bodem van de vijver. Nijlpaarden, neushoorns, leeuwen, tijgers, Thomsongazellen, kafferbuffels en zelfs giraffen, - kon je nagaan hoe diep het hier moest zijn. Er bleek zich een complete dierentuin onder water te bevinden, met dien verstande, dat hekken en hokken geheel ontbraken. De dieren bleven gewoon uit zichzelf keurig op hun plaats staan, hoewel ze alle mistroostig omhoog gluurden. Hele stoeten kinderen stapten er rond onder begeleiding van volwassenen, meest onderwijzers of kleuterleidsters. Zij waren kennelijk wel in hun element, want geen van hen sloeg ook maar even zijn oogjes naar de oppervlakte. Dat kon ‘Bwana’ niet verdragen: met een koene sprong dook hij in het water, en zag zich omringd door de kleinen, die verrukt bleken te juichen. Hij achtte het niet gepast ze te ontrieven, en stapte daarom op de langste der onderwijzers toe om zich voor te stellen en afscheid te nemen.

‘David Schering’, zei hij, ‘hoe maakt u het?’

En ja hoor, de snedigheid die hij al zo vaak gehoord had dat zij hem neus en oren uitkwam klonk ook nu weer.

‘Mijn naam is Inslag’, gnuifde de leerkracht. ‘Kunnen wij niet samen een duo vormen?’

‘Dan zal ik erbij zingen!’ riep het kleine ding, dat bij hem aan het handje liep. Het was een prachtkind, met volle, blozende konen en een blonde krullekop. David, die zich verrassend bevrijd en opgelucht voelde, wilde een suikerklontje uit zijn zak halen om het haar tussen de lippen te duwen, maar hij kon er geen vinden. Hier kon hij geen moment langer blijven: hij besteeg een bison, die niet ver daarvandaan door zijn denkbeeldige kooi ijsbeerde, gaf het dier de sporen en reed, nadat hij het een begrijpelijke schroom had doen overwinnen, de dierentuin uit in de richting, tegenovergesteld aan die vanwaar hij gekomen was. Daar ging het geleidelijk aan bergopwaarts, zodat David na een korte onzekerheid kon herademen. Dat bekwam hem slecht, want hij was ergens in de buurt van Houston, Texas.

Het kon nu niet lang meer duren. De bison was spoedig ingeruild voor een tweede hands Chevrolet Impala, complete met een set passagiers. De rit verliep niet zonder ongemakken: de temperatuur van het koelwater steeg onrustbarend, zodat David een kort besluit nam en met een scherpe draai de auto tot stilstand wilde brengen. De noodstop slaagde, maar niet geheel volgens plan: de auto kantelde, en bleef met razende wielen in verticale stand hangen. Niets begrepen ze ervan, de passagiers. ‘Wat maak je nou?’ riepen ze. ‘Als je hem kwijt wilt, nemen wij hem wel van je over.’

Een prijs was zo afgemaakt, de auto werd weer op zijn banden geduwd, en de passagiers reden hem terug naar de garage, in afwachting van een volgende sucker.

David Schering stond volstrekt alleen aan de rand van de weg, en keek naar de stad in de verte. In zijn rechterhand had hij, in zijn broekzak, een aantal bankbiljetten waar hij nerveus in kneedde. In zijn linkerhand een sigaret, die hij echter na een paar trekken al onder zijn zool verpletterde. En toen bleek de verre stad ééndimensionaal te zijn, het vooraanzicht van een hexaëder, want deze klapte opeens met een vloeiende beweging naar achteren en vertoonde schaamteloos zijn onderkant. Hierop prijkte het bewegende beeld van een kaal, veelbetekenend doch eveneens ééndimensionaal mannenhoofd. De kaalkop grijnsde besmuikt, en bracht een lollie naar zijn mond. David Schering herkende hem onmiddellijk. Zo was het leven.