De Revisor. Jaargang 4

Duco van Weerlee

Non van onkuisheid
(naar een schilderij van Quinten Matseys)

Zij heeft, nog naakt, het haar een eeuwigheid
Gekamd met lange, ernstige gebaren
Totdat een jak van purper als het ware
Haar glimlach vast omsloot in zedigheid.

De pap dampt in een geur van heiligheid
Het jochie, vlezig bootje op de baren
Zit entoesiast naar sterretjes te graaien
Op haar gelaat dat glimt van godsdienstvlijt.

De schilder vindt haar mooi, zij heet Katrijn
En zie, met biddende penseel streelt hij
Haar voorhoofd en haar mond, schenkt haar een kind

Vol rose pret. Met Gods hulp kan het zijn
Dat Kunst de stof bedwingt. Katrijn zelf vindt
Hem Jozef, zij Maria met het kind.