De Revisor. Jaargang 3

[p. 22]

Habakuk II de Balker

Delampionplanten

Postzegel met het sneeuwmerk van winter, zo
hingen de lampionplanten hun oranje lampion uit.
De witte tanden waren van het ijzeren hek.
De hoeken van de ruiten hadden allevier
kerstkleuren, ze droegen in melkglazen vazen
de bloemen die daarbuiten hun zaden
verborgen onder de boomgaardsneeuw, onder
de sneeuw van de appelboom en de hazelaar
van de rafelige vlammen van de lampionstruik,
van de judaspenning en de stoffertjesplant.
Alle vinken hadden vrolijke snavels,
de appelvink had de dikste, maar hij daar,
de goudvink, had zó in de boom gekund, die
kunstig besneeuwde spar daarbinnen. Toen
sneeuwde het nog volgens geijkte gewoonte;
langer dan vijftien regels is het geleden.
Dit is een hommage aan de oude lampionplanten
vuurdragend in de sneeuw en bedrukt, niet
met 25 cent maar met 25 december. Nee, geen
postzegel - besneeuwd of niet - vent dat nog uit.

Het bonenstro

Bonenstro, dat rookt zo mooi
onder de hoge bomen; en zijn
gedopte peulen smoken ook.
Zijn boon, tot roem gekomen,
wordt beloond; maar opgestookt
rookt roemloos het bonenstro,
zo hoog als nooit de bonen komen

[p. 23]

De doorn

Madeliefjes! Ik ben de pikzwarte doorn.
Tegen t gras riep ik af de toorn: Wees
oneetbaar, spies de verslinder! Verdedig
de hoorn des overvloeds met de doorn.

Ik wilde zoutdistel zijn en verwonden.
Ik zou de zwarte wacht zijn tegen de honden
van de 100 houthakkers, het bos ingezonden
& weggevlucht voor t reveil van mijn hoorn.

Grendel van t woud was ik, aan mijn tak.
Uithangbord van dolk tegen wie onverschillig
verwoestte, leegroofde en brak. Avondzon, kom
met je bijlslag. Doorn waait aan t wrak.

Ach...

Dit dorp, ach
dik int blad; rose.
Zomers bestofter
dan jij en ik ooit
dekten ons toe.

Kinderen groene
noten schommelden.
Waren zo veel wegen.
Waar blaast, voert
wind ons naar toe.

Weer winter onder
wol, blad dekt de
grond dan, veel mist
van herinnering, t felst
geel verbleekt er

Geen moedertje-
lief, hoe zon
t water blakert:
de vis kapseist en
lelietje van t dal.

Snik; schater. Tijd
de gemene tijd rijpt
sneeuw en noot. Vol
of leeg sluit (witte
dag) winter zijn ring.