De Revisor. Jaargang 3

[p. 29]

Theo Jooren

Kirke

De dieren scharrelen voorbij het hek.
Je ziet ze uit het bovenraam beneden
hun voedsel zoeken. Allemaal tevreden
rot ooft in vette kluiten om de bek.

Genietend van hun uitgesteld vertrek,
je zingt, zul je de voormiddag besteden
bij zonlicht wevend, en je wat vertreden.
Een hand houd je genietend in de nek.

Als je beneden komt en bij de vijver
betoverd naar de kleine plooien kijkt,
kunnen zij nader komen en weer spreken.

Aan niets mag het hun deze dag ontbreken,
noch zullen zij een moment eenzaam zijn,
mits zij beloven morgen ook te blijven.

Vanmiddag lag je sleutel in mijn la.

Nu kan ik eeuwig bij je binnenkomen,
of in de tuin, onder de oude bomen,
en liggen kijken naar de primula.

Je schrikt niet dat ik in de kamer sta,
je lacht, en vergelijkt ons beider dromen.
Eerst als het middag licht is afgenomen
ontbreekt de tijd. Als wij naar buiten gaan

beduid je dat de bomen in de tuin
gegroeid zijn, zonder twijfel. Binnen brandt
nu licht, en valt in banen uit het raam.

Wij vormen zwarte schaduwen die schuin
en aarzelend bij het straathek staan.
De sleutel rust in mijn gesloten hand.

De drie maagden

Zij doen het balspel in gedeelde ernst,
met een intieme blos op hun gezicht.
Telkens komen zij los wanneer zij licht
opveren bij het vangen. Even ver
dan werpen zij de bal, de driehoek rond,
en voelen of hun rok hen niet verraadt.

Hun tong streelt langs de kleverige mond
de lippen dieprood. Als een innig kwaad
begeren zij dat niemand hen zo ziet,
de rokken trillend, en ik elke pas
als vallend buigen naar het ijle gras,
kreten van onbeschaamd gedeeld verdriet.

Dit is hun spel. Zij lachen naar elkaar
en leggen om elkaar de meisjesarm:
moe raken zij, het voorhoofd wordt hun warm.
Een zachte ronding van het handgebaar,
de streling. Op het grasland liggen zij
en spreken niet. De linten in het haar
vervlechten zich, de wind verzacht hen waar
zij borsten krijgen. Uren gaan voorbij.