De Revisor. Jaargang 3

[p. 12]

Habakuk II de Balker

De larix Hercules Seghers

‘Hercules, onbemind, viel dood van de trap’
(in zeker gloriejaar, men kent geen graf)

Stook met je oog z'n droevige Larix; wind
is er niet; mist rondom, zwijgen; stiller
hangen de mossen aan de grondeloze stam.

Welk Land? In welk bos? Larix staat alleen,
er zijn geen bomen die hem bijstaan; hemel
is vertrokken van de ets. Je hoort het mos,

éen jaar later zal het mos zijn grijs mes
op de schors van de Larix hebben gezet; einde

Er komt geen einde aan de Larix, tenzij brand.
Achter hem schuilt Hercules' baard; éen oog
toe, tussen vuilnis en spatten, heft hij t mes

snijdt hem verder uit de plaat: Bemoste Boom.
Rolde als een houtblok van de trappen, kachel,
in ongenade; lachend, aan stukken,

donderjagend achter zijn larix.

Herfstbladeren

Het is verder september, de rappe mieren
stallen hun porsches en andere racewagens,
de egels rollen zich op en slapen; zwaar-
beladen vallen de herfst bladeren, brieven
door de wind verstuurd met jammer beschreven
De karresporen rijden weg uit augustus.

Soms houd ik niet van jullie, herfstbladeren.
Jullie vallen allang niet meer als bladeren,
jullie zijn nog maar afgesleten tandraadjes
en de verrottenis is jullie spaak en voerman.

Kijk ze lyrisch dwarrelen naar de garages
van t mierenvolk: kapok op t donsdek
waaronder de minnares, totaal verkankerd,
eiderdons omarmt van de Far Oer; herfst-
bladeren vallen: laatste strohalmen voor
de verdronkenen, bladgoud voor mistigen,
houtwol van de zoete chansons: ‘Toen jouw
kussen mij als koplampen verblindden,
oh Annabella zag ik dat je borsten
gebleven waren in de Oktober-Bar.’

Beter wordt het wanneer de winter komt
met zijn heldere melkbussen verpletterend
het Seizoen van de Geverfde Geveinsdheid.

[p. 13]

Klimop

Uit de houten torens van t gemengde bos
manifesten neergestrooid: Onder het mos
vind je het strand. ‘Gil tegen november’.
‘Wapen je tegen de kamfer van december’.

Leunend op de leeggeschudde rode drukkerijen
van de eikebomen schudt in de herfststorm
van lachen t groen klimop, omdat de worm
zijn wortel vrijt met wormse vrijerijen.

Eens hing jij vol met bont klimop je kamer;
klimopbekranst als de groene woudziel zèlf
reed je onder gouden bladeren als een elf:
De heksen en de wormen kwamen jaren later.

Klimop, dat zich niet kisten laat, beklimt
de stam, op doortocht naar de nok van t woud,
groene trapezewerker boven t verlaten hout;
wappert in de piste in helder licht, en wind.

‘Onder het plaveisel ligt het strand’
Muurschrift in de Sorbonne (mei 1968)

Elfenbankjes

Vervaarlijk verraderlijk kust
hun pluche de berkestam; zithoek
van burgerdom doodt ook het bos

*

Allerliefste ruitertjes, amazones
op de boomtak, strooien slapend
koudvuur, doorkneed in 't slopersvak

*

Nee! er is niet veel in een naam. Uit-
drinkster zou zij beter kunnen heten,
al stierf t groene hout dan even hard.

Aanminnig onopvallend, zó sierlijk
geven zij de zilverberk de sporen &
rijden hem naar Nevelheim.

*

Dit is te mooi: eer n sluwe tong
uit t boulevardblad, van een teef,
opstuivend waar t rookt, of waar
een virus, vuig, zich ingegraven heeft.

Hoe de mond van t elfenbankje kleeft
aan zwakheid van de stam! ‘Ik leef
in vrees’, fluistert éen cel en daar
zijn elfenbankjes; slaan de rotting-gong.

*

de brug: achttien palen zijn intakt,
negentiende droef verzakt,
stil elfenbankje op zijn rug.