De Revisor. Jaargang 2

[p. 17]

Willem van Toorn

Twee mannen in een landschap

voor BM, die niet meer met zijn dode vader kan praten

Voor een goeie vriend maak ik hier
een weg tussen twee rijen bomen,
zo te zien populieren. Er komen
twee mannen aan. Het is zomeravond
op dit papier.

De vraag is: hoe waar kan dit zijn.
Je twijfelt al of je daar loopt.
Maar wat niet bestaanbaar zou zijn
kan niet gedacht worden ook.
Neem aan dat jullie het zijn,
vader en zoon.

Vullen we verder aan:
Brabants land van toen,
paarden, een oude schuur
wollig van mos, een geur
van warm rijp gras; daar gaan
ze samen doorheen, langzaam
pratend met elkaar.
Misschien kun jij ze verstaan.

Twintig jaar geleden,
ze hebben dus alle tijd:
niets gaat meer voorbij
in dat verplaatste heden.
Loop achter ze en luister
naar hun bedachtzaam spreken.
In hun andere dimensie
is er misschien een teken
voor jou dat ik hier niet zie.

Maar vergeef ze als het niet komt,
als ze niet uit kunnen spreken
de woorden die ontbreken
aan jouw veertig jaar leven
(Vader.
Hoor je.
Waarom.)
Mannen praten niet zo,
niet zo vaak althans.
Misschien gaat het over de krant
of iets op de radio
van geen enkel belang.
Maar luister, tussen de woorden
zeggen de norse stiltes
wat jij al zo lang wil horen.
Luister dan.

De rode zon hangt laag
waar ze vandaan kwamen.
Tussen de lage huizen
vallen hun schaduwen samen.

Tijd
bij een landschap van vroeger, nog eens uit de auto gezien met W

Van de grote weg afgedwaald
komen we door oud land.
Daken laag langs de kant,
bomen tot lanen herhaald
en plotseling de rivier:

‘Als kinderen fietsten we hier.’
Tijd glijdt dicht als een val.
Verdwijnpunten overal
waar je in wegraken kunt.

(Exact op ditzelfde punt,
twintig jaar minder bezeerd,
fietsen we naar het veer.
Zeker wacht ze al,
tante Jo in de oude tuin
aan de overkant, waar schuin
zonlicht over de muur valt.

Ga zitten en hoe is het thuis.
Koffie. Oom Kees komt straks.
Zijn jullie niet moe. En 's nachts
het nabije fluisterende water
als ik luister naar je kuis
ademen in de andere kamer.)

We zijn er al lang voorbij.
De pont is een brug geworden.
Namen op de borden
duiden aan hoe de tijd
dwars door het landschap loopt.
Het huis is een gat, gesloopt.