De Revisor. Jaargang 2

Theo Jooren

Visser

Je ogen zijn als vennen in het bos.
Ik spiegel mij verstild in de pupillen.
Wat droom je dat wij op de wereld willen?
Je haren hangen van de hemel los
en voelbaar ademend, je lippen trillen
en vullen zich met bloed, zoals een tros
van druiven licht opzuigt, over het mos
probeer je je de aarde uit te tillen.

Ik zet mij tegen de oever neer,
de voeten even onder je gezicht.
Het beeld breekt. Rimpels plooien op het meer:
je sluit je wimpers voor het felle licht.
Een overgaande vogel laat een veer
vallen. Een visser komt en doet zijn plicht.

Parabool

De ebbehouten middag als een stoel
staat in de kamer voor het tegenlicht.
Een strook van dansend stof langs je gezicht
slaat neer op het parket. Afwachtend, zoel

kruipen de uren langs de wijzerplaat
geduldig voorwaarts. Op de muren breekt
het licht tot je elektrisch licht ontsteekt.
Een witte strook valt door het raam op straat.

Je loopt tot voor de spiegel. In de lijst
kam je het haar, bevat, een oogopslag,
je handen en daarvan het handgebaar:

voor elke uitgestoken vinger wijst
een tegenvinger in het platte vlak.
Je lippen sluiten kussend op elkaar.