De Revisor. Jaargang 2

Philip Larkin

Treurige stappen
Sad steps

Na een plas op de tast terug naar bed schuif ik
De zware gordijnen wat opzij en schrik
Van de vlugge wolken, de frisse maan.

Vier uur: tuinen met schaduwwiggen
Die onder een spelonkige hemel liggen
Vol rukwind. Er is iets belachelijks aan

De manier waarop de maan door de wolken ijlt
Die losjes als kruitdamp verwaaien, om hoog en voornaam,
Potsierlijk en apart aan de hemel te staan, terwijl

Steenkleurig licht de daken scherper tekent.
Blazoen van liefde: Medaillon van de schoonheid:
O wolven der herinnering: Onafzienlijkheid: Nee,

Huiver je even, je blik naar omhoog.
De hardheid en de felheid en gewoon de
Verreikende alleenheid van dat wijde oog

Doen denken aan de kracht en de pijn
Van jong zijn, tijd die niet terug kan komen,
Maar voor anderen, ergens, even acuut moet zijn.

Uit: High Windows

vertaling Peter Verstegen

Komst
Coming

Nu de avonden lengen
Baadt een koud, geel licht
De serene voorhoofden
Van de huizen.
Een lijster zingt
Omringd door laurieren
In de diepe kale tuin,
En zijn kersverse stem
Verbijstert de baksteen.
't Is bijna lente,
't Is bijna lente -
En ik, van wie de kindertijd
Vergeten wrevel is,
Voel me als een kind
Dat binnenkomt wanneer
Volwassenen het bijleggen,
En er niets van begrijpt behalve
Het ongewone lachen,
En zich opeens gelukkig voelt.

Uit: The Less Deceived

vertaling Peter Verstegen

[p. 28]

Onwetendheid
Ignorance

Vreemd niets te weten, nooit zeker te zijn
van wat waar is, goed of echt
maar steeds te moeten matigen: Zo lijkt het mij,
Tenminste dat vind ik,
Wie weet.

Vreemd zo onwetend over hoe de dingen werken:
hoe ze dat wat ze nodig hebben kunnen vinden,
hoe ze hun vorm en hun precieze zaaitijd weten,
bereid verandering te ondergaan.
Ja, het is vreemd

zelfs om zulk weten te bevatten - ons vlees
omvat ons immers met zijn eigen wil -
en toch ons hele leven te besteden aan probeersels,
zodat als we beginnen dood te gaan
we geen idee hebben waaraan.

Uit: The Whitsun Weddings

vertaling Judith Herzberg

Gaan
Going

Er komt een avond opzetten
over de velden, die nooit eerder is gezien,
een die geen lampen ontsteekt.

Van zijde lijkt hij uit de verte, maar
als hij optrekt over knieën en borst
brengt hij geen vertroosting.

Waar is de boom gebleven, die de grond
verbond met de lucht? Wat ligt onder mijn handen
dat ik niet voelen kan?

Wat maakt mijn handen zo zwaar?

Uit: The Less Deceived

vertaling: T. van Deel

Dublineske
Dublinesque

Door de witgekalkte stegen
Waar het licht van tin is
En de namiddagmist
Licht oproept in de winkels
Met rozenkransen en paardekranten met tips
Gaat een begrafenis.

Voorop de wagen met de kist,
Maar daar achteraan
Het tippelgilde
Met grote bloemenhoeden,
Jurken tot op de schoen
En bloezende mouwen.

Er is een sfeer van grote vriendschap,
Alsof ze eer bewijzen aan
Iemand die hun lief was;
Hier en daar huppelt er een,
Behendig haar rokken ophoudend,
(Eén klapt de maat),

En ook een sfeer van grote triestheid.
Terwijl ze hun weg vervolgen
Hoor je een stem die zingt
Van Kitty of Katy,
Alsof die naam eens had gestaan voor
Een en al schoonheid en liefde.

Uit: High Windows

vertaling Peter Verstegen