De Revisor. Jaargang 2



[pagina 22]
J. Bernlef Zwijgende man Wie wat wil zeggen heeft winter nodig kale takken zonder blad Spoor van vogels niet hun fluiten water ongenaakbaar hard en glad Wie dat wil heeft in zijn ogen iets gespaard dat kijken heet Wie dat wil weet in zijn zwijgen wat hij zegt het best bewaard
Landende reiger Hij remt zijn kalme regelmaat reiger die laag over water traag met zijn poten slipt omdat er even tussen oog en oor iets glimpt in het gladde oppervlak iets waarvoor hij staat nu nog.
Het wapen van de mus Mus Onkruid onder de vogels zo huishoudelijk gewoon en kleurloos de grond van ons bestaan zijn orgeltoon Zijn jingle weerklinkt overal waar kruimels een speldeprik eten een vingerhoed water en zand Omdat hij zin heeft trekt hij gauw nog even een sprintje hipt - zit dan stil Er is maar één mus en die is een embleem: springlevend bewijs van hak op tak dat er geen grond dan om te zitten geen lucht dan om er dwarsdoorheen.
Dooi De schaatsers kris en krassend op het ijs de trippelsprintjes van een spreeuw: wat anders wegijlt blijft nu liggen stil veldje vol tekens in de sneeuw Een blauwdruk van immens gescharrel half afgemaakt in weggevlogen taal zo vormden vlokken dalend onder nul de grond voor een verhaal dat op het punt van pointe in dooi uiteenvalt en weer kaal.