De Revisor. Jaargang 2

Ad Zuiderent

‘And still my heart has wings
These foolish things
Remind me of you.’

Je was geen stof je was
al aarde toen de reis begon
wonden zich je gedachten om
micro-organismen, zeeëgels en ammonieten
harder dan een herinnering
zocht je de draaiende wegen
naar een heet Spaans dorp
met hooguit één vrouw
zonder verkoeling droog brood meer.
Als dagen zo heet kon de nacht zijn.
Dan lagen de heuvels als kringen
en vormde het dorp het gezwel van een dal.
De huid van de aarde voldeed niet
je sneed - nu op zoek naar levend eten
voor heden dan naar wat tijd
van de dood overliet - je sneed
in de laagte een groeve van eeuwen.
Wat vergeten moest worden
vergat uit zichzelf. Bij elke bocht
verdween je in aarde en vorm -
de sedimenten van heden
- na jaren zullen geologen vormen
in het pad zien breuken in de grond
krassen op de rots en kiezel zij zullen
zeggen: dit was Simon hier
liep zijn pad draaide zijn voet
bukte zijn rug weg van de zon.
Ik was geen stof ik was
al stad toen de film begon:
‘Ooit zijn wij stof geweest ooit
keren wij terug’ zoals de woorden
van mevrouw Bulten-Wolff
maar intussen was ik stad en
was de stad lucht voor mijn
gehoor en geluid van wolken.
De kisten uit Spanje kwamen aan
werden geopend in het laboratorium
bestudeerd zwaar getekend in contrast
de Vaginulina aff. Strombecki Rss.
ooit een droom van diepte en sukses
maar nu een stuk steen gesneden
uit de aarde, niet uit de moeder
niet uit de dochter maar uit
de onbekende huid van jezelf.
En na de film de regen en de straat
en ik daarboven en daartussen
de muziek van Liszt, geen Liebestraum
maar wankele Franciscus op de golven.

Zo gaat de aarde als een schepsel
aan de lucht voorbij. De stad staat
stil en alles gaat voorbij,
wat wil je?
Alles.
Een dooddoener.