De Revisor. Jaargang 2

[p. 53]

Chr.J. van Geel
Gedichten

Ik hoorde een dor blad
zich in zijn rol vertellen
en allen plotseling over
de breedte van het pad,
zo licht van stof, verschoven
de warmte van de zon.

Hun nerven, bloot, bewogen,
nog voor ik zien kon, al
niet meer - ik miste hun
ontsnappen in het gras,
stil lag hun wentelen,
dood in het eerste groen.

En ongeregeld in de takken
is wat zich aandient in de mist,
het eerste groen dat zich komt wreken
op het verlangen naar gezicht.

Met duizend takken buiten
alleen met avond, met
wat koert, vergaat op blad
na blad het licht dat dooft.

In strijklicht hangt, in zwijgen
wat door de takken schoof,
het druk vervoer van stilte.

Het in de schemering van oppervlak
in verder strekkende betekenis
verschuiven. Steenslag in de grond gegrift.
De korrels die door zand tot stof verhuizen
tot fijner gruis op reis vertrapt in drift.

Uit de bundel Vluchtige verhuizing, die over enige tijd verschijnt.