De Revisor. Jaargang 2

[p. 51]

Willem Wilmink
Liedjes uit de Stratemakeropzeeshow

'k Heb in de vakantie een vriend gehad,
daar ging ik haast elke dag mee op pad,
en we leenden elkaar onze boeken.
En 's morgensvroeg werd ik wakker van
steeds weer datzelfde heerlijke plan
om die vriend weer op te gaan zoeken.

Zo zijn al die dagen voorbijgegaan,
en toen brak de laatste ochtend aan
dat wij elkaar nog zagen.
Nou ja, gewoon. De vakantie was om,
en wij vergaten, zo stom, zo stom,
elkaars adres te vragen.

Soms, in mijn bed, met mijn ogen dicht,
lig ik te proberen of ik zijn gezicht
kan vinden in mijn gedachten.
Het lukt me nooit, maar vandaag in de klas
wist ik plotseling weer precies hoe hij was,
precies hoe hij praatte en lachte.

Dat zal ik onthouden, nog heel erg lang.
Hoop ik tenminste, want soms ben ik bang
dat ik na een heleboel jaren
hem tegen zal komen, en hij stelt zich voor,
en ik stel me voor. En we hebben niet door
dat wij die twee vrienden waren.

Weet je wat raar is
en ook fijn?
Om in een heel
oud huis te zijn.
Met plekjes die
nog niemand kent
en waar jijzelf
de baas van bent.
Boven een ladder
zie je dan
ineens een luik
dat open kan.
Daar is de zolder:
je bent vlak
onder de pannen
van het dak.

En op die zolder
is geruis:
geritsel van
het oude huis.
Dat zijn die dikke
balken daar:
kunnen die praten
met elkaar?

Dat maakt je toch
een beetje bang:
je klimt de trap af
naar de gang.
Je weet niet goed meer
waar je bent:
daar is een deur
die je niet kent.

Je doet hem open
en weer dicht,
en staat ineens
in 't volle licht:
gewoon de woonkamer
is dit,
waar vader zit
en moeder zit.

Veel oude huizen
hebben pech:
die moeten stuk,
die moeten weg.
Daar komt een snelweg
of métro -
die oude huizen
spijt het zo.