schien erger had besmeurd. Een misdaad tegen de mensheid, dat was het.
‘Ik zal het hem betaald zetten, die schooiers,’ liet hij zich ontvallen. Zijn beminnelijke buurvrouw nam hem belangstellend op, en Don Henry kon zich niet aan de indruk onttrekken, dat ze ieder detail van hem aan een onderzoek onderwierp. Geestelijk naakt stond hij voor haar en hulpeloos spreidde hij zijn handen. Eigenlijk wilde hij niets anders dan zich aan haar voeten werpen met de woorden: ‘Uw nederige dienaar, schone vrouw...’ Maar ze draaide hem haar rug toe en bleef minutenlang in gedachten verzonken staan, zodat Don Henry zich pijnlijk bewust werd van het rommelen en knetteren van zijn maag, dat de ernstige gebeurtenissen als een satanies kamerorkestje bleef begeleiden. Haar houding drukte nog steeds de doorstane emoties uit, nu en dan schokte er nog een siddering door haar lieflijke lichaam.
Toen draaide ze zich langzaam en keek hem recht in zijn ogen. Eerst sloeg hij ze neer, maar meteen schaamde hij zich en hij richtte fier zijn blik op haar. Er was iets van een lachje in haar ogen.
‘Heel galant, Don Henry, dat je je krachten wilt meten met die bruut, maar het zou je je verstand kunnen kosten. En vergeet niet dat het maar een droom was...’
‘Een droom?’ Hij was even van zijn stuk gebracht, en zijn hersens maalden razendsnel. Wat is er aan de hand? Waarom sta ik hier. Bijna automaties antwoordde hij, dat dromen soms behoorlijk benauwend kunnen zijn.
‘Ik had zelf ook een soort nachtmerrie, voordat ik wakker schrok,’ herinnerde hij zich.
‘O ja? Weet je er nog iets van?’
‘Het was iets met een vogel die door de ruimte vloog en toen gevangen raakte in een reusachtig web dat tussen de sterren hing, maar presies weet ik het niet meer.’
‘Hmm,’ merkte Lady Bertha op.
‘Maar misschien helpt het, als u mij uw droom vertelt, Lady Bertha.’
‘Zeg maar je.’
‘Nou ja, ik wil natuurlijk niet in je intieme wereld binnendringen,’ verontschuldigde hij zijn vermeende vrijmoedigheid onhandig.
‘Jaja, zo zo,’ bromde ze en er kwam meteen iets koels over haar. Don Henry bedacht blozend dat ze zijn woorden misschien verkeerd had opgevat.
‘Ik bedoel natuurlijk uw uh... privéleven.’
‘Ik droomde dat ik verkracht werd,’ zei ze, onverwacht fel.
‘O uh... pardon, daar moet ik even bij gaan zitten,’ zei Di Parajano. En dat was geen vals voorwendsel, want haar woorden deden een vreemde golf door zijn lendenen jagen.
‘Ja, doe dat vooral.’
Hij sprong alweer overeind. Inderdaad was het ongepast zo midden in de nacht bij een jonge vrouw te gaan zitten. Hij kon maar beter naar zijn kamer teruggaan. Lady Bertha liet hem duidelijk voelen dat hij op moest donderen. Zo koel had ze nog nooit tegen hem gepraat.
‘Wil je iets drinken?’
Haar woorden brachten hem steeds van zijn stuk, alsof zij de oceaan was, die speels met zijn scheepje stoeide, alsof ze zijn gedachten kon raden. Zonder zijn antwoord af te wachten, schonk ze een glas voor hem in. Toen ging ze op een laag tafeltje tegenover hem zitten.
‘Ik droomde dat ik wakker werd, omdat er iemand onder me lag.’
‘Onder het bed?’
‘Nee, vlak onder mijn lichaam, in bed.’
‘Dat is wel heel dichtbij,’ bracht Don Henry in het midden. ‘Ik kan me voorstellen dat je je dood schrikt.’
‘O, dus dat kan je je wel voorstellen,’ zei ze sarkasties. ‘Zouden er dan toch nog echte ridders op de wereld zijn? Je begrijpt dat ik door die droom aan het aarzelen ben gebracht. Maar jij kunt je dus voorstellen dat je een vrouw de stuipen op het lijf jaagt, door haar zo te overvallen.’
Don Henry boog zijn hoofd en mompelde: ‘Zo'n schoft, brengt alle mannen in diskrediet.’
‘En het ergste was,’ ging ze verder, ‘dat mijn nachtjapon naar boven geschoven werd en dat ik een hand langs mijn billen voelde glijden...’
‘O God,’ bracht Henry uit, terwijl hij oprecht zweet van zijn voorhoofd wiste. ‘Die ploert! Wat deed je?’
‘Ik lag als verstijfd van angst, en ik durfde niet te gillen omdat ik bang was dat hij me zou vermoorden. Want ik voelde iets dolkachtigs in mijn rug prikken...’
Ze begon te trillen. Don Henry sprong overeind om haar te ondersteunen. Voorzichtig begeleidde hij haar naar de sofa.
‘Ga toch rustig zitten, Lady Bertha. En toen?’
‘Het allerergste was,’ fluisterde ze, dat ik absoluut niet kon zien wie het was. Misschien wel zo'n Landru, of een afschuwelijk gedrocht.’
Er vlamde weer jaloerse verontwaardiging in Don Henry op.
‘Als ik hem tussen mijn vingers krijg, dan breek ik zijn nek,’ gromde hij. Voorzichtig en vaderlijk streelde hij haar over het hoofd. Meteen begonnen haar tranen vrij te vloeien en het kostte Don Henry moeite de zijne te bedwingen. Ze liet haar hoofd nu tegen zijn borst rusten. ‘O Henry,’ snikte ze, ‘het is het ergste wat een vrouw kan overkomen, een prooi van lust te zijn, weerloos en vernederd. Het is de hel, en ik beleefde de val van de mensheid in een notedop, tot aan de oeraanranding van moeder aarde toe.’
‘Ja,’ zei Henry, die alleen maar aandacht had voor haar gezicht, dat hij voorzichtig aanraakte met zijn vingers.
Auteursrechtelijk beschermd
