De Revisor. Jaargang 1

[p. 37]

Hans Tentije

Poging met een ‘aviette’ (vliegfiets), Parijs 1900

't Houtwerk van de tribunes te nat om te gaan zitten
zuigen z'n banden vast aan 't cement van de baan

drassig 't middenterrein, mannen in groepjes bij elkaar
met blinkende velgen zet hij aan als voor een scherpe sprint

niet de motregen, de motregen alleen maakt die enorme vleugel
van zeildoek of geolied papier boven z'n hoofd zo hopeloos zwaar

eerder 't frame, z'n laarzen, z'n schipperspet en de speciaal
voor de gelegenheid gebreide wollen trui (berekend op grote hoogten)

veel van z'n ekstra-gewicht heeft hij er ook niet afgetraind
wie denkt de hemel te bereiken is al heel gauw licht genoeg

maar bijna iedereen kijkt van hem weg, naar iets van hieruit
niet te zien: 't belangrijkste vindt als altijd buiten beeld plaats

en terwijl 't gebeuren van toen naar nu vervluchtigt
is 't moment van neerstorten onmenselijk lang uitgesteld

Zelfportret met eieren en zwarte hoed (naar Dick Ket)

Gesprongen 't email op de bodem van de kom
waar schaduw is en roest
onblusbaar de langzame brand van wat tenslotte roest

grijns blijft een glimlach, vermoeide grimas
zolang 't doek gespannen is; 't portret verstilde honger
stilleven misschien nog

en alles is er
de roodgeruite keukenhanddoek, verschoven beugelfles
brekend licht, de glans van eieren
't blauwe schrift voor straks

nee, niet te hoeven inhameren
op 't granieten aanrecht van wie weet wat voor werkelijkheid
want op den duur barst ook de verf vanzelf
hier, en daar, en op de bodem van de kom