De Revisor. Jaargang 1



[pagina 36]
Willem Jan Otten Schip, onderschip, sop, konijn, meermin, kwal. M.S. de vervulling Ik kan me pas ontvouwen als geen wind meer waait: geen vaart zo breed of al zijn riet zwaait mee met elke golf die mij verlaat.
M.S. altijd wat 's Nachts bestaat het dat de eenden met hun snavels zachter dan het water strijken langs de boot, op zoek naar eetbaars, mosselen die in het donker van de gracht het onderschip bewonen.
Het ruime sop Ze onderwerpt zich, zelfs haar minste golfje kruipt om vóór het in het zand verdwijnt mijn grote teen te mogen kussen.
Konijn de angst Ook al woon ik tussen eigen groenvoer, ik verstijf zelfs als er in de verte honden aanslaan, bijna niet te horen, want ik weet mijn tanden veel te kort om vijanden te weren en mijn armen te gering om van me af te slaan: van angst ben ik twee lange, lange oren.
Man op havenhoofd Zijn bankje ziet uit over schepen die, planken met vloed, komen en gaan, maar hij kijkt naar zijn armen, met brood naar de meeuwen gestrekt: de meermin al bijna vergaan tot een blauwe vlek.
Bij een kwal Hij sleet zijn leven trouw aan elke stroming, tot de laatste golf hem op de vloedlijn schoof. Hij wachtte af, maar vóór de zon hem uit kon drogen staken baders stokken door zijn hoofd.