De Revisor. Jaargang 1

[p. 9]

Igor Streepjes
Oden aan mijn huisvrouw

Voor Saskia

Ze leek aanvankelijk mijn type niet.
Haar smalle billen waren mij te iel.
Ik zag aanvankelijk het lieve niet
Van haar zacht lijf en nachtelijke lach.
Het was vooral haar levenslust die ik zag,
En geen met wie de wellust zo beviel.

‘Die houdt van je. Die moet je zien te houden,’
Zei Joost. ‘Die andere vrouwen,
Die hielden niet van jou.
En 't is een mooie vrouw, een lieve vrouw.’
Als hij me niet zo goedig aankeek, zou je
Gaan denken dat hij zelf iets van haar wou.

De wellust van ons lijf -
De zware lucht van zaad en zweet -
Krijgt al gevaarlijk veel van een fixatie.
Maar als ik bij haar blijf,
En altijd bij haar slaap en met haar eet,
Waar blijft dan de door mij
Zo vurig nagejaagde variatie?

Ik kan je te duidelijk kwijt,
Maar het tij begint te keren.
We kunnen zelfs werken samen:
Ik een vertaling van Brecht,
Jij je tentamen
Oud-vaderlands recht.
Ik begin intimiteit
Te leren.

Ze groeit op mij, zoals het Engels zegt,
Hetgeen wil zeggen dat ik in 't gevecht
Der sexen wat terrein heb prijsgegeven.
Intussen hebben we nu wel zo'n zeven
Miljoen woorden gewisseld; daar was echt
Zoveel gelul niet bij. - Hebben we soms terecht
Ons leven in elkanders hand gelegd?

Als ik niet wil dat haar gezicht
Zich tot een harde kop verhardt;
Als ik niet wil dat haar bestaan
In onvrede verstart,
Zal ik verder moeten gaan
Dan nu en dan een gedicht
Voor haar te schrijven.
Dan moet ik bij haar blijven.

Ze heeft in haar jonge leven
Met vaardigheid en vlijt
Meer mannen afgezogen
Dan ik met vrouwen heb gevrijd.
Maar is dat een verwijt?
- Aan zo'n bron van leven
Zal ik niet gauw verdrogen.

Ze heeft me heel wat gegeven:
Gezelschap - het intens
Vertrouwd zijn van mens met mens,
De hogeschool van de lust,
Een redelijk ordelijk leven,
En haar totale vertrouwen.
Ik ben me ervan bewust,
Maar betwijfel toch nog vaak of het zal blijven,
Vanwege mijn hang naar andere vrouwen,
Met andere hersenen, met andere lijven.

[p. 10]

IX

 

Gisteren leek het me wel

 

Bekeken: ik hapte naar lucht.

 

Vandaag kreeg ik kippevel

 

En een erectie,

 

Alleen van haar hand op mijn rug.

 

Actie en reactie:

 

Van hemel naar hel

 

En terug.

Het is met ons gedaan.
Het heeft niet mogen zijn.
Refrein van het bestaan:
Het is misgegaan.
We moeten verder.
Verwijten hebben geen zin.
Het wil gewoon niet meer.
Het zat er blijkbaar niet in.
Maar het eind is als voor het begin:
We moeten verder.

Na zo'n onderkoeld,
Hartverscheurend moment
Word ik overspoeld
Door sentiment,
Overstelpt door het inzicht
Dat wat voor het begin ligt
Niet is wat ik bedoel.

Die avond, misschien door de weed,
Zag ik wat Geza in haar ziet
En bewondert, terwijl het mij stoort:
Haar resolute airs,
Iets vrouwelijk-militairs,
Iets tussen Air France-stewardess
En hogepriesteres
Van het tempelhoerensoort.

Je ziet het haar wel aan
Dat ze in haar leven te keer is gegaan.
Is dat wat mij dwars zit? Wil ik misschien
Iets prils, een meisje in haar zien?
Ze is een veelbewogen vrouw, ze is een
Vat vol belevenissen.

Mijn warme lijf gebogen tegen het hare,
In een S-bocht, loom en verzadigd,
Mijn rechterhand als een kom
Om haar kleine bil gekromd;
Mijn vingers raken het haar
Van haar kruis; zo naast elkaar
Te liggen, verzaligd.

Gevoelloosheid omgezet
In emotioneel contact.
Na jaren alleen zijn met
Jezelf en - vul zelf in - een pact.

De botheid die ons heeft omhuld
Als een olifantshuid
Kan afgelegd. Aangevuld
Door elkaar kan dat vel wel uit.

De leegheid die ons beheerste
Kan worden uitgebannen.
Jij/ik was niet de verkeerde:
We worden een ander.

Drank, gezelschap, muziek -
Een mozaiek
Dat opgebouwd is
Uit nieuwe dingen
En wat vertrouwd is,
Omwille van de herinneringen
Als onze liefde oud is,
Of ziek.

Lief Venusdier, je bent
Het beste deel van mijn leven,
Je staat tussen mij en de leegte.
Je bent mijn complement,
Zoals de vlam in de iris
Dat is van het donkerblauw.
Het was een langzaam virus
Dat me te pakken had,
Maar het kreeg me uiteindelijk plat:

Je bent de vrouw

Van wie ik houd.