De Revisor. Jaargang 1



[pagina 11]
Willem Jan Otten Het grondvest Het grondvest van mijn stad bestaat uit gladde bomen, woud waarin geen mens ooit doorgedrongen is. Alwaar ik ga, ik denk een vaste voet te zetten, maar mijn zolen horen wat het vergt om palen in de grond te drijven: pijn die dwars door asfalt voelbaar is.
Dode kaars Niemand die precies kon zien wanneer zijn vlam verdronk; wél dat zijn lichaam omtrek kreeg, stolde tot een vlek en onbereikbaar werd voor licht.
Hellingonderzoek Men heeft mij van mijn kade weggesleept en op een werf getrokken. Heel mijn huid wordt nu betast: mijn ruim stroomt vol van angst, geen vingertop of ik besef dat ik het zal verduren dat men stalen platen op mijn dunne plekken last.
Doodwater Ik heb mijn kater opgedregd en wacht, vergeefs, want zelfs de warmte van het asfalt maakt hem van zijn leven niet meer zacht: zijn vacht is met zijn huid versmolten, verhult niet meer zijn lichaamskracht. Water sijpelt langs mijn schoenen, zoekt zijn afkomst, voegt zich bij de gracht.