De Revisor. Jaargang 1

[p. 19]

Neeltje Maria Min

Een vrouw bezoeken

Geboeid door hoe haar spiegelbeeld
verveeld verandering verwacht
van wat uit tubes vinnig wordt geknepen
en met de vingers aangebracht,
van valse wimpers, vage potloodstrepen,
kleuren die om elkaars nabijheid smeken,
heeft hij zich in haar vast gebeten.

Als teken dat zij zijn verwachting deelt
pruilt haar gehinderniste mond een lach,
die duivels is en afgemeten.

Is zij nu schadeloos gesteld?

Kapok. Het opklapbed. Verloren tijd?
IJsbloemen staan te dringen voor de ruiten.
Jasmijnthee en een legertje beschuiten
voeren op tafel een vergeefse strijd
aantrekkelijk te schijnen als ontbijt.
Wanneer ze kokhalst, neemt ze twee besluiten:
ze gaat zich niet aan eten meer te buiten
en blijft verwachten dat hij haar bevrijdt.

Hij heeft de honden om de tuin geleid.
Gewillig laten deuren zich ontsluiten.
In nevels van kapok kleedt hij zich uit en
liefkoost het touw dat in haar dijen snijdt.

Je baart een zuil

Je baart een zuil, wanstaltige pilaar.
Je hijgt en bijt de pijn weg in het laken.
De poten van je kraambed kraken.
Uit steen gehouwen engelen braken
hun zegen uit over zijn blonde haar.

Je droomt dat na één dag je zoon opstaat,
zijn wieg in stukken achter zich laat liggen,
het zweet van je verhitte voorhoofd wist en
met een blik die het heelal doet zwichten
je vijanden op het buffet te pletter slaat.

Tijd lag als stof op de gezichten van je
geportretteerde ouders, die, hun lijst ten spijt,
elkaar nog steeds probeerden te vermijden.
Jij bent niet langer meer de dupe want je
trok met je kolossale zoon ten strijde
tegen hun dwang en hun on mededeelzaamheid.

Een uur voor zijn dood

Bedreven als hij in het sterven was,
riep hij zijn beide zonen aan zijn sponde
en wendde rijkdom voor opdat zij konden
elkander doodslaan voor dat hij genas.

Dan, zonder erfgenamen, zou hij met
zijn schoondochters, de vrome en de schuwe,
bespreken wie van beiden hij zou huwen
en wie van hen met hem zou delen het
door zijn vervloekte oudste nagelaten bed.