De Revisor. Jaargang 1

[p. 41]

Hendrik van Teylingen
Ommetje bezuiden de bijlmermeer

I

In rechte lijn naar Abcou gaat niet:
Halverwege probeert het spuitzand
Ineens je laarzen op te slurpen
Zodat je helaas in je broek zijkt.

Dag Abcou. Je koerst een smalle dijk
Op van brokkelkluiten en stumpert
En glibbert tot je moet lachen, want
Eigenlijk tippel je als een kievit.

II

Vlak voor ik haar per abuis plat trap
Ratelt een eend uit haar nest: een gat
In het gras, uit de wind, gevuld met
Zeven welgelegen eieren.

O jawel je kan ze meegappen,
Maar als normaal mens raak je ze niet
Eens aan: even je vlakke hand er net
Boven - lauw - en kalm doorkuieren.

III

Wel godvergodvergodverdomme,
Jij smerige stinkende gore
Godgodgodverdommese rothond,
Donder op naar je gore rotmoer!

Aldus de eenzame wandelaar stoer
Van angst tegen het mormel, dat krom
Van achterdocht en met platte oren
Grommend terugdeinst over de modder

IV

Wel eens alleen in het zand gestaan?
Een vlakte zonder één heuveltop
En geen vogelijn dat je toefluit,
Zo onwaarschijnlijk alleen? Oh boy...

Uit de stilte zwelt een gegrom aan,
In het gegrom doemt een gevaarte op
Dat nadert, het braakt ballen walm uit
En je hoest en het chauffeurtje gilt: hoi!

V

Terwijl de wind het snot uit je neus
Blaast, de middagzon je zweet wegbrandt
En er stuifzand in je ooghoeken kit,
Stroom je gaandeweg boordevol dorst.

En daar klinkt fijn op tijd het geklots
Van de vergaarbekkens bij Driemond:
Triljarden frisse slokken, je hete
Gezicht erboven doet gauw een keus.

VI

Een zaadpluisje op je lip is precies
Hetzelfde als al die flatblokken
In de Bijlmermeer: een stukje vlijt
Van Ma Natuur en Pa Werkelijkheid.

En het feit dat ik onverschrokken
Zoiets wezenloos en vaags verkies
Te zeggen komt uit dezelfde bron:
Kluitenbrei met een kwak lucht en zon.