Oestgheest, Op den Reghel: Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.
DE Heer, die 'tblaeu Gewulf, bestard' heeft en ghebogen
Na sijn Godlijcke wil, en grondeloos vermoghen,
Die alles weet en siet, eer datmen't heeft ghedacht,
En uyt bysond're kracht, door 'twencken synder Ooghen
Ghenoechsaem dwinghen kan het menschelijck gheslacht;
Noch heeft hem syn Wijsheyt, en gunst daer toe ghebracht,
Dat hy onder het Volck, eenighe heeft verheven,
Dat sy ter Wereldt hier, als Goden zijn gheacht,
Om recht aen yeder een, in syne plaets te gheven:
Doch 'tOordeel van 'tghemoedt, is by hem selfs ghebleven:
Voorts moghen sy met recht af-hand'len 'tAerdtsch-ghewoel,
Hier van tot leersaemheyt, heeft Godes Gheest gheschreven,
Hoe dat de Wijse-man, aller Raedts-Heeren Doel,
Noch zijnde jonck ghestelt op synen Rechter-stoel,
Door wijs-bedachten Raedt, goet Oordeel heeft ghewesen,
Alsulcken Raedt, dis is, waerdigh te zijn ghepresen.
MEt recht mach sulcken Raedt, den Rechter-stoel bekleden,
Die eerst voor al besluyt, dat Godt werdt aenghebeden
Met een rechtschapen hert, om wijsheydt en verstant;
Waer door des Hooghsten Eer, benevens goede zeden,
En het ghemeene Best, werdt vruchtbaer voort-gheplant;
Door sulcken goeden Raedt, verheught het gantsche Lant,
En doet Na-buyren gunst, aen hare Vesten groeyen:
De goede Raedt verselt met Godes milde hant,
Doet Kelder, Schuyr, en Bargh, van volheyt overvloeyen,
En kan des Vyandts trots, met ysere ketens boeyen;
De Wijsheyt velt de Nijt, en queeckt een veyle rust,
Wie teghen Wijsheyt steunt, moet eyghen Macht uyt-roeyen,
En loopen in 't ghevaer, hoe-wel 'tschier niemandt lust,
'tOnwetend' blijft ghedaen, eylaes ! te laet bewust,
Dat een soo wijsen Raedt, kan wonden en ghenesen,
Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.
DE Raedt, die goet en quaet, met recht kan onderscheyen,
En niet eens wordt beweeght, door dreyghen ofte vleyen;
Die voor de weer-party, syn eene Oor toe-hout,
En met gheen slimme keer, sich om den tuyn laet leyen,
Een Raet, die niet aensiet, 'tzy arm, rijck, jonck noch out,
Schoon hy syn saeck beschanst, met glimpend Wester-Gout,
| |
En waent met sulcken doeck, de rechte Raedt te blinden;
Maer neen, de wijse Raedt, die op den Hoeck-steen bout,
En slacht gheen Weder-haen, die sich voeght na de Winden;
Want sijn doorlucht verstandt, weet staegh uytkomst te vinden
Door een verwaende saeck, het sy hoe dat het sy:
Een wijs-bedachte Raedt, laet door het Swaerdt verslinden,
Soo wel Adonia, als Abner, en Symi:
De Raedt, die 'tboose velt, en 'tvroome gaet verby:
Een Raedt, wiens held're galm, de bitste Boef moet vresen,
Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.
DE Princelijcke Raedt, die soo veel groote Heeren
Rondtom sich heen verweckt, en voeght nae haer begheeren
De Herten soo te saem, datmen Ghesanten stuert,
En doet met sulcken Raedt, de Eendracht soo beweeren,
Dat met verwonderingh, yder star-ooght en gluert;
Op sulck een heerlijck werck, met wijse Raedt bemuert:
Met recht mach sulcken Raedt, wel Prijs en Eer ghenieten,
Door sulck een waerdigh Lof, dat by de vrome duert,
Soo langh de Gulde Son, het Aerdtrijck sal begieten,
Laet vry de laster-tongh haer bits fenijn uyt-schieten:
De goede Raedt verslint de snode loghen-tael,
En laet sich nimmermeer gheen arrebeydt verdrieten,
Om alles na behoor, te juysten in de Schael,
Op dat hy eeuwigh mach, bestaen in 'sHemels Zael,
En blijven in 't ghedacht van duysent uytghelesen,
Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.
Oestgheest-Vreught.
|
|
Auteursrechtvrij