Schiedam, Op de Vrage:
Wie was het die verloor Liefde in den slaep, seght;
Die we'er door kloeck beleydt der Rechter, quam te recht ?
Roodt-verwighe Angier, ghy vinght my in een kluyster,
Door u soo diepe Vraegh, voor velen al te duyster,
Doch niet te min, siet hier, ons breyn en Pennens blick,
Ick wensch het hebben mocht, een treffelijcker luyster;
Verschoont, 't is elck sijn best, noch set ick voet by stick,
Om te ontwarren dees met Konst doorknoopte strick:
'tVerlies waer na ghy vraeght, moest in den slaep ghebeuren:
'tVerlooren moest sijn Liefd', waer dat ick oogh of mick,
(Of 'tis mijn onkunds schult) hier vind' ick open deuren
Om uyt dees Laborinth, met kennisse te scheuren:
Doen 'tSerpents loose list, het wackere ghesicht
Der zielen heeft verleydt (dat jammerlijck deed' treuren)
Met achteloose vaeck, verghetelheyt van plicht,
Doen viel den Mensch in slaep, doen heef den Mensch ghesticht
Haetlijcken aerdt tot deught, met af-vallighe sinnen,
Verghetende Godts Liefd', dus hoort ons Antwoords dicht,
In sondens slaep verloor den Mensch, Godlijcke Minne.
DAt dit waerachtigh is, niemandt en mach versaecken,
Dien 'tlesen van Gods Woort, oyt aenbracht soet vermaecken,
Want dus seyt 't Nieuw Verbondt, rijst uyt den slaep der sondt,
Siet, Christus is u Licht, dus kan een yder smaken,
Dat sonde is een slaep, die druckt steedts na den grondt,
De Liefd' tot d'Heyl'ge Godt, de Liefde werdt ghewondt
En totter doodt ghequetst, als wy de sond' toe-laten;
De Liefde wederzijds, verkout in sulcken stondt,
Godt treckt sijn Liefd' van ons, als wy hem willens haten,
Ons Liefd' tot Godt verdwijnt, wy werden als verwaten,
Als wy de Liefde Godts verliesen door ons schult:
De Weereldt, en ons Vleesch, verraders, 's Hels Soldaten
Ons binden, tot dat Godt, haer quaedt niet langher dult;
Godt, Rechter, die 't al mooght, doch niet al straffen sult,
Ghy vindt den Mensch in slaep, vermachtight diep van binnen,
Gantsch Liefdeloos tot dy, sijn quaet is op-ghevult,
In sondens slaep verloor den Mensch, Godlijcke Minne.
| |
DEn Mensch dus in den slaep van allerley misdaden,
Niet seeckers weten kan, maer droomt al yd'le raden,
En doolt ghelijck een Schaep, dat Herder-loos hem vindt;
Noch Moysi steene Wet, noch Arons Offer-braden
En konnen helpen niet, en al wat hy begint,
't Is niet, ja minder dan d'yd'le onsichtb're Windt,
Oock al het Helsch ghedrocht, door 's Hemels recht verstooren,
Adams ellendich zaet, met straff gheknevel bindt;
Hier dient een kloeck beleydt, of wy gaen t'saem verlooren:
Ghy wilt gheen Sondaer Heer (ghy Heere hebt gheswooren)
Sijn sterven, maer veel eer wilt dat hy sond' beschreyt,
Ghy stelt ons uwen Soon, ten Soen-offer te vooren,
En maeckt hem Rechter, die Schapen en Bocken, scheyt;
Dit is de stercke Vorst, die door sijn kloeck beleyt
Dwingt, Duvyel, Hel, en Doodt, en doet Gods toorne slechten,
Verlooren was Godts Liefd', in sondens slaep'richeyt,
Door Christi kloeck beleydt, soo quam de Mensch te rechten.
KLoeck, wel te rechten kloeck, mach dit beleydt oock heeten;
Dat ontelbaer ghetal van Mensch, ja Engelen weten,
Dat ontelbaer ghetal van Off'ren en Ghebeen:
Noch schat, noch schaduw-Kerck, en dorsten haer vermeten,
Dat heeft Godts Soon ghedaen, en tradt de Pers alleen
In bloedigh sweeten, en aen 't Cruys in doodts ghesteen;
Hy bracht ons daer te recht, op 'sHemels Heyl'ghe weghen;
Hy scheurt den Voorhangh, en verthoont ons alghemeen
Het Alderheylighst Heyl'gh: dool ick, wijst my ter deghen,
Wat kloecker is volbracht, wat rechter draet ghereghen
Die uyt dees Dool-hof leydt, in 't eeuwigh Paradijs;
Kloeckt, die de Helle dwingt, daer 't al aensienlijck pleghen
Van Aerdtsche wetenheyt, te recht by is onwijs;
Te rechten komen wy ten eeuwigh levens spijs,
Door desen Rechter kloeck, die deught en sondens knechten
Eenmael oordeelen sal, verdient dit Antwoordt prijs ?
Door Christi kloeck beleydt, soo quam den Mensch te rechten.
Aensiet de Jonckheyt.
C. J. van Aerd'.
|
|
Auteursrechtvrij