'sGraven-Haegh, Op de Vraghe:
Wie was het die verloor Liefde in den slaep, seght;
Die we'er door kloeck beleydt der Rechter, quam te recht ?
WAnneer de vlugge Faem quam ruysschen door de Bladen
Van 't Groene Laurier-Spruyt, en gaf ons breyn te raden
De weet-lust van 't Angier, [Wie Liefd' slaep verloor,
En we'er door kloeck beleydt der Rechters wijse daden
Quam wederom te recht?] Hier meed' was 'thersens Choor
Beladen en beducht, om vinden 't rechte spoor:
Pallas Wijsheydts Goddin, begaeft met Redens Talen,
Die galmde de Re'en in ons weet-gierigh Oor;
Wat leght ghy dus en suft, laet eens u Ooghen dalen
Op Sael'mons Wijsheyt groot, ghy sult niet langher dwalen;
Ooght eens op 't eerste Recht, het gheen dien Wijsen Heldt
(Begaeft met Hemels-Licht, en Goddelijcke stralen)
Over de Vrouwen-klacht, scherp-sinnigh heeft ghevelt,
Het Lauwer-Spruytje Groen, sijn Antwoordt dus vermelt,
En gaet met Redens vlijt, sijn meeningh dus beslechten,
De gheen die Liefd' verloor door Morpheus wreedt ghewelt,
Was die, die'r Kindt we'er kreegh, door Sael'mons wijslijck rechten.
OM Reden-rijckelijck het selve te bethoonen,
Soo segghen wy, dat nerghens grooter Liefd' kan woonen,
Als in een Moeders hert, in neygingh tot haer Kindt,
De Moederlijcke Liefd', tot Dochters ofte Soonen,
Is grooter, als een Minnaer die sijn Liefste mindt:
Wanneer den soeten slaep, de Ooghen had' verblindt
Van dese eene Vrou, is d'andere ghekomen
Die'r Kindt had' doodt gheperst, en heeft dees raedt versint,
Sy gingh aen 't Bedde van de and're sonder schromen,
En heeft voor haer doodt Kindt, het levende ghenomen:
Dees Vrou, onwetende, verloor haer lievende Zoon
Terwijl sy lach en sliep, bedwelmpt met sware Dromen,
Soo haest de duyst're nacht was vluchtigh wech ghevloo'n,
Soo is sy we'er ontwaeckt, en wou nae haer ghewoon,
Hem, hare Borsten bien, om Moeders Liefd' te hechten,
Doe was s'haer Liefde quijt, dus blijckt dit klaer ten thoon,
't Was die, die'r Kindt we'er kreeg, door Sael'mons wijslijck rechten.
| |
WAnneer de uchtent krieckt' met haer ghebloosde Kaecken,
En met sijn glans beschijnt d'Jerusalemsche daecken,
Elck een op 't spoedichst komt, voor Salomons ghesicht,
Elck voor sijn gulden Throon, verklaert op 't schoonst sijn saecken,
En seyt, mijn Soon die leeft, en siet het Hemels Licht:
Die schuldich is, in 't minst niet voor 'tGherechte swicht,
Maer soeckt haer leughenen met waerheyts schijn te proncken,
't Schijnt dat een boose lust, was in haer hert ghesticht,
En dat gherechtigheyt kond' in haer niet ontfoncken:
d'Ander weemoedigh is, en schijnt by na verdroncken
In eenen bracken Dauw, die uyt haer ooghen vloeyt,
En heeft den Rechter recht (van Godt Wijsheyt gheschoncken,
En met voorsichticheyt van d'Hemel hoogh besproeyt)
Met klaghen en gheween, om 'teerste Recht ghemoeyt;
Dies seyt ons Lauw'rier-Spruyt, (gheneyght met re'en te vechten)
Die hare Liefd' was quijt, en haer na d'Rechter spoeyt,
Was die, die'r Kindt we'er kreegh, door Sael'mons wijslijck rechten.
WAt doet dees jonghen Vorst, en over-wijsen Koningh,
Hy roept sijn Dienaers, die hem dienen in sijn woningh;
Hy eyscht een snijdend' Swaerdt, het gheen men daed'lijck bracht;
Hy Vonnist dat men stracx, en dat sonder verschoningh,
Sou deylen 't Kindt aen tween, met recht de Liefd' doen wracht,
En wees in't Moeders hert, natuerelijcke kracht;
s' Deed afstant van't krackeel, en seyd', wilt Haer 'tKindt geven:
Hier heeft Salomon wijs, scherpsinnigh op gheacht;
Hy uytten dese Re'en op sijnen Throon verheven,
Dit is de Moeder recht, gheeft 'tHaer, en spaert hem 'tleven;
Dus kreegh s'haer Liefde we'er, (door 's Rechters wijs beleyt)
Die sy verlooren had', soo men recht vindt beschreven.
Dit is, ô Roodt Angier ! het Reden-rijck bescheyt,
Van 't Jongh Bataefsche Spruyt, dat staegh Minerva vleyt,
Om eyndelijck een Krans van Lauwer-blaen te vlechten,
Die Liefd' verloor, en quam tot haer gherechtigheyt,
Was die, die't Kindt we'er kreegh, door Sael'mons wijslijck rechten.
Jeught neemt aen.
Anthoni vander Croos.
Lust of rust.
|
|
Auteursrechtvrij