Oestgheest, Op de Vrage:
Wie was het die verloor Liefde in den slaep, seght;
Die we'er door kloeck beleydt der Rechter, quam te recht ?
DE groote Hemels-Voogt, die't Aerdtrijck heeft gesticht,
En 't raeuwe woeste Meyr, bepaelt met vaste Wallen,
Die seyt uyt Vader-gunst, met woorden van ghewicht,
Dat yder menschen-kindt, tot danckbaer schult en plicht
Moet ongheveynsde Liefd' in sijnen Boesem stallen;
Dewijl de goede Godt, die 't alles is in allen,
Een ongheveynsde Liefd' tot alle menschen draeght,
Ghelijck hy heeft bethoont, doen Adam was ghevallen,
Hoe dat sijn Liefdich-hert, de swacke onderschraecht,
En dat hem niet soo wel als danckbaerheyt behaeght,
Die in 't gheloovigh hert, door Liefd' wordt nieu ghebooren,
Hierom by 't Roodt Angier, uyt Liefde werdt ghevraeght,
[Wie datter in den slaep de Liefde heeft verlooren?
En die door kloeck beleydt, des Rechters uytverkooren
Noch weder quam te recht?] Tot Antwoordt men bevindt,
Hoe dat het is gheweest, al luydt het vreemdt om hooren,
Een Wijf, dat Sal'mons Recht, holp aen haer lieve Kindt.
SOo haest als Israel, den Koningh Salomon
In 't Rijck bevestight had, na 't Goddelijck beschicken,
Doen badt hy om verstandt, en Wijsheyts held're Son,
't Welck Gode soo gheviel, dat hy hem meer vergon
Als sijn Ghebedt besloot, tot Israels verquicken;
Hy wist na 't Rechts ghewicht, de saeck wel juyst te wicken,
Doen twee Wijven aen hem, versochten hulp en raet;
De eene sprack, dit Wijf, liet 'snachts haer Kinde versticken,
En nam mijn levend' Kindt, voor 'tdoode, thaerder baet:
Het ander Wijf, wel stout, verlochent dese daet:
Elck seydt, jou Kindt is doodt, en 'tmijne is in 't leven.
De Koninck eyscht een Swaerdt, om te slissen den haet,
En wil van 't levend' Kindt, haer elck de helleft gheven.
Ach ! sprack de Moer van 't Kindt, bedroeft met vrees en beven,
Gheeft het haer liever heel, al was s'qualick ghesint,
Dit merckte Salomon, dies wierdt met recht verheven
Een Wijf, dat Sal'mons recht, holp aen haer lieve Kindt.
| |
DIt Wijf hadde haer hoop, en Liefd', alleen ghestelt,
Op haer beminde Soon, maer doen hy was ghestolen,
En dat sy haer bevandt, met een doodt Kindt verselt,
Doen heeft s' in plaets van hoop, haer in 't ghemoedt ghequelt,
Haer Liefde was sy quijt, de sinnen ginghen dolen,
Tot voor de held're Son, de Nacht sich heeft verscholen,
Doen wierdt sy yet (soo 't scheen,) aen 't doode Kindt ghewaer,
Waer door het herssens-bloedt, haer sonck tot in de solen,
En heeft de saeck terstont, ghemaeckt heel openbaer;
Doen wierdt sy we'er te recht, ghetroost na 'tlijden swaer,
Door 's Rechters kloeck beleydt, dat heerlijck werdt ghepresen:
Want Fama heeft elck een, verkondicht dese maer:
Dits hem, 'tWtheemsche Volck, heeft groote Eer bewesen,
Sijn heerlijck wijs beleydt, deed' al sijn knechten vresen,
Vermidts sy merckten dat hy van Godt was bemindt,
Waer door dan in der daedt, ten rechten is ghenesen
Een Wijf, dat Sal'mons Recht, holp aen haer lieve Kindt.
DE onghemeene deught, van Salomons beleydt,
Mach al wat Rechter heet, in het ghemoedt wel schrijven;
Sijn Wijsheyt was ghemengt met groote ned'righeydt,
Hoe-wel hy grondich wist der dinghen onderscheyt,
Hy wees niet vander handt de slecht ghemeene Wijven,
En wracht sonder ghetuygh, of dwangh, yders gherijven,
Waer door sijn hooghe Faem, tot aen de Wolcken stoot,
En sal tot 's Wereldts eyndt, wel in gheheughnis blijven;
Sijn wijs, doorlucht beleydt, ontsach noch kleyn, noch groot,
Als sy verkeerde pa'en ghebruyckten sonder noot;
Van sijn lief-talicheyt wist yder een te spreken,
Hy heeft niemandt t'onrecht, ghebannen noch ghedoot,
Sijn Knechten hebben hem by d'Engel Godts gheleken,
Om dat sijn wijs beleydt, soo heerlijck heeft ghebleken
Aen 't voor-ghedachte Wijf, 'twelck door hem overwindt,
Tot sijns Naems groote Eer, bleef doen niet in ghebreken
Een Wijf, dat Sal'mons Recht, holp aen haer lieve Kindt.
Oestgheest-Vreught.
|
|
Auteursrechtvrij