Regenboog. Jaargang 1

[p. 17]

Het gestoorde feest

OP HET BAL TABARIN WAAR MEN zich schier voltallig terugvond: journalisten, officieren, book-makers, aristokraten als daar waren, had hij haar leeren kennen, waar ze, onverschillig en koud, uit de om-arming van een ingeslapen, grijzend heerken gleed.

De nacht dôór was het als de volte geweest van een razenden mallemolen, waaruit zatte handen kusjes wierpen en serpentins, tot hij haar oogen had ontwaard, gelijk twee vastgenagelde punten van zekerheid, hoewel ze schijnbaar buiten de dingen óm keken, als van eenieder die vele waterkens heeft doorzwommen.

De minste moeite, (waartoe hij zich overigens geen kans hadde gezien), kostte het hem dan ook niet, het magere vrouwtje te begeleiden, na zich samen nog eens te hebben laten rond-dansen in de broeiïge zaal, en ettelijke cigaretten te hebben gerookt in de pijnlijk-rood gestoffeerde tabagie.

In het hotsende coupé, door brutale raampjes de plotse verschrikkingen biedend van knetterende lichten en òpschreeuwende refreins, had hij haar masker losgewriemeld, te kijken in haar zeker ietwat onaangenaam gelaat, waarin ge onwillekeurig elken rimpel om den mondhoek krullend getrouw gingt volgen.

Waar ze volkomen in de kamer-klaarte stond, lette hij eerst op den nuchteren mond en de stompe tanden, tanden die zeer veel tè-kort hadden àfgebeten, en op de bloedlooze oortjes als van porselein, die de vreemdste theorieën hadden gehoord. Ook het haar was hem wel

[p. 18]

aangenaam, dat zich gedurig los-vocht uit den genegligeerden vlecht, en zooals het bekte van de vele vingers die er naar hartelust hadden in om-gewoeld.

- Avond aan avond zal ze vertellen, dacht hij.

Maar zingen vooral was het wat ze deed. Zingen gelijk de domme meiskens, zingen gelijk de twintigjarige verlatene moeders, zingen gelijk de matrozen aan wal.

Als ze de stem van diep òp-haalde, (ge weet, dàar waar de romance tragisch wordt en een der verliefden onwederroepelijk moet sterven), staken beide sleutelbeenderen schérp onder het gespannen vel, zóo scherp dat ze 't op elk oogenblik dreigden te schenden en te scheuren, waar het waarachtig nog zoo goed als maagdekens-zuiver en zacht was.

En dat hinderde hem veel, die bij dozijnen de vrouwen had gekend, - zelfs onder deze in tingel-tangels en kabberdoezen waren er -, zich bogende op hun vòlgesneden lichaam, en het deden dansen bij zijn hand.

Uit de donkere, de weeke sofa zou hij zich òp-richten nochtans, met haar te spelen, dilletantisch, in het minste niet gehaast. Maar in de donkere, de weeke sofa zag hij zich voornaam van schoone jongens-lengte liggen, en genoot daarvan het vleugje ijdelheid dat dadeloos maakt.

Ook van uit de donkere, de weeke sofa overzag men nog de kamer, zooals hij ze voortaan alle avonden zou overzien, ja tot zelfs middagen toe, dat hij er soezend lag, diep in dien sofa-schoot, en waar het dametje hem den wijn en de verwarring bracht.

De groote jongen weerde 't aanbod maar ten halve, waarop het dametje naar gewoonte om zijn hals ging kringen en hangen, en waarbij telkens kriele adem hem hitte op den kin en langs de kaken weg. Want gelijk de talrijkste vrouwen wist ze naar voorbeeldige berekening, hem af en toe tegenover te treden met een wil en een nukkigheid, werkend met haar ‘ja’ en haar ‘nee’

[p. 19]

als met twee troefkaarten in een vast gewonnen spel. Zoo was het, onder veel ander, als naakt nubisch danseresje, (het zicht van zwarte vrouwen was hem eene oprechte marteling), dat ze een goeïe dag vóór hem op en neer wipte, schooiend den almoes van een konventioneele munt uit zijne eerst afstootende, dan overwonnen hand.

Het kwam nu zelfs allengskens, dat aan de dingen van een wereld die daar buiten verging, hij tamelijk vreemd en onverschillig werd, als wellicht ik en gij, en ons gansche kringetje, aan het bericht van een chileensche minister-crisis of zoo iets. Als hij even in 't voorbijslenteren de gedachte aanraakte er weerom eens middenin te moeten, dan miek hem dit zoo ziek en akelig als het betreden van een ordelooze banketzaal maakt, waar men tot diep in de kleine uurkens tè warme flesschen heeft ontkurkt, goedkoope cigaren gedampt en absolute principes verdedigd.

Hij bespeelde het vrouwken met zijne tien nerveuze vingertoppen, als een deftig en welwillend clavier. En hij kwam op talrijke beelden, te gewaagd om ze hier maar klakkeloos neer te schrijven. Het gebeurde wel dat hij haar een dier vóórstellingen in woorden teekende, maar telkens bijna moest ze er wat om lachen of beangstigd opzien. En 't was doorgaans na dit spelletje, dat een immense moeheid hem onder het voorhoofd kwam zeulen, als een ouden knagenden wind. Dan druppelde zij voor-zichtig den narcotiek in zijn glaasje, en zogen ze langzaam op elk een halve mate.

Eens dat ze de aller-zwaarste dosis beslist overtrad, kostte het hem flinke moeite en moed, tasje, schaaltje, lepel en inhoud door het gapende venster in den tuin te gooien, en haar vaderlijk en mans te berispen en te dreigen.

RICHARD MINNE.