Refereynen ende liedekens

[fol. 153r]

§ Refereyn 68.

Bruessel. Corenbloeme.
Ievcht sticht vrevcht.
Spero consolari.

DIe Godtheyt voorsichtich en van Rade wijs
Nae dat Lucifer deur t'sondich Afgrijs,
Was gheuallen in het ellendich Tempeest,
Heeft gheschapen den Mensch net, suyuer als een rijs
Uander Eerden, hem stellende int Paradijs,
Weerdich ghedoteert met eenen leuenden Gheest,
Ghefigureert nae sijn Beeldt, dwelck onbevreest,
Het nijdich Serpent listich heeft bestreden,
Tot begeerlickheyt, dwelck die Mensch heeft volleest
Deur quaeyen Raet ghevallen in groot Onvreden,
Die Mensch in Eeren zijnde, heeft sijn Leden
Misbruyckt, onwetende ghevallen in die Doot,
T'Uleesch creech dominatie, als doet noch heden,
Den Gheest succumbeerde, Onrust ghebeurde groot,
Deur Nijt // viel strijt // soo dat hy in dit conroot,
Rust met Urede zijnde, mocht claerlijck mercken,
Het Mishaghen des Uleesch, doende des Gheests Wercken.

Groote Onrusticheyt was binnen Dauids tijden,

Die in des Uleesch begheerlickheyt creech verblijden,
Hy hoochmoedich zijnde, heeft sijn Uolck ghetelt:
Dies Godt ghestoort, liet ouer allen sijden
Rijsen groote Sterfte, soo dat hem bevrijden
Nau cost yemant, want onrustich wert t'volck ghevelt,

[fol. 153v]

 

Deur des Uleesch lust was deerlijck menich ghequelt

 

Soo werdt oock deur des Uleesch behaghen ghemineert,

 

Sodoma, Gomorra waer dat was ghespelt,

 

Groote Onrusticheyt (soo Schrift declareert)

 

Mits sy hadden in des Uleesch wercken gheconsenteert,

 

Daerom weerstaet altijt des Uleesch behaghen,

 

Ouerdenct waer toe v Godt heeft ghecreëert,

 

Niet om wellustich te zijn al v daghen:

 

Maer dat ghy d'Lichaem sijnder eeren soudt waghen,

 

Want Onrusticheyt verdrijft in s'Węrelts percken,

 

Het mishaghen des Uleesch, doende des Geests wercken.

 

 

 

In grooter Onrusten quam Ionas die Propheet,

 

Midts hy hem stelde tsHeeren Beuel onghereet,

 

Uolghende t'Uleesch, en liet daer hy was ghesonden,

 

Meynende van God te vlien, quam in groot leet,

 

Deur den grooten storm hem wierpen met moede heet

 

Inde Walvisch, die hem allen wouw verslonden,

 

Daerom Mensch, weerstaet des Uleesch aenstoot, t'vermonden

 

Uan Paulo merckt hoe dat hy heeft gheschreuen,

 

So dat des Uleesch werck maect des doots wonden:

 

Want van wien des Uleesch wercken wort bedreuen,

 

Sullen niet vercrijghen Godts eewich Leuen:

 

Dus voorsichtich, wercken des Uleesch wilt wtroden,

 

Tot eenighe Onsuyuerheyt wilt v niet gheuen,

 

Haet, Nijdt, en Gramschap werdt v verboden:

 

Ouerspel, Dootslach, t'is dienst der Afgoden,

 

Uliet daer van, Ruste sal in v verstercken,

 

Het Mishaghen des Uleesch, doende des Gheests Wercken.

[fol. 154r]

§ Prince.

Princelijcke Prince, bemint, en loyael,

Soeckty Ruste, v ghenęert principael
In des Gheests wercken die lieflijck en schoon // zijn,
Als is Saechtmoedicheyt, den Ermen liberael,
Urede, Liefde, in Patientien als stael,
Met Hopen ghefundeert, dan sal uwen loon // zijn,
Die Godtheyt in drijen, welck inden Throon // zijn:
Hier deur suldy waerachtich Ruste ghewinnen:
Want Onrust moet verharen daer dees in persoon // zijn,
Hy is dan verdoolt die t'Uleesch sou beminnen,
Want des Uleesch loon is de doot, wilt dit versinnen,
Uol Turbatien en Rummoer, als der Zee vloet,
Die haer Liefhebbers verslint, en doet bekinnen
Druck, O verdoolde menschen vliet des Uleesch spoet,
Smaect des Gheests conserue, die als honich is soet,
Want des Lants Rust is by Leecken en Clercken,
Het Mishaghen des Uleesch, doende des Gheests Wercken.

§ Liedeken op de wijse,
Den lustelijcken Mey is nu inden tijt.

ONtspringht mijn Siele, en maeckt iolijt,
Druck verdrijft, en wilt nu vrolijck singhen,
Uan des Heeren Lof neemt gheen respijt,
Maer dat tsijnder Eeren dient wilt by bringhen,
Groot is die Heere in allen manieren,
Uriendelijck, ende zeer Goedertieren:
Daer om soo wil ick louen
Godt den Heere al van hier bouen.

[fol. 154v]

 

Wie sou des Heeren Macht vertellen?

 

Sijn Heerlijckheyt vergaet tot gheender ueren,

 

Sijn Moghenticheyt die is groot om spellen,

 

Sijn Rijcke sal eewelijck dueren,

 

Hemel en Eerde staen in sijn vermoghen,

 

Hy siet alle Menschen met sijnder oghen,

 

Bermhertich is die Heere, en Ghenadich,

 

Daerom wanhoept niet al zijdy misdadich.

 

 

 

Op gheenen Prince stelt v betrouwen,

 

Noch op yemant van Adams kinderen,

 

Als Hoy sy vergaen ter Węrelt met Rouwen,

 

En als Stof sy ten lesten minderen,

 

Niemant connen sy salich maken,

 

Als den Gheest vervliecht, haer macht sy staken,

 

En deur die Doot in d'Eerde verkeeren,

 

Daerom soo looft den Heere der Heeren.

 

 

 

Dien Iacobs Godt wilt te hulpe comen,

 

Salich is hy, want hy bluscht alle Ghebreken:

 

Menich heeft sijn Goetheyt vernomen,

 

Alsoot dickwils aen menighen heeft ghebleken.

 

Alle Dieren deur Hem ter Węrelt rijsen,

 

Elcken hy versaedt inder tijt met Spijsen,

 

Deur sijn Goetheyt houdt elck in grooter weerden

 

Dat inden Hemel is, oft op der Eerden,

 

 

 

Mijn Godt, op v soo wil ick my verlaten,

 

U bid ick, laet my niet tot schandt worden,

 

Noch faelgeren voor enighe Staten,

 

Mijn Hope laet niet onder voeten [torden],

[fol. 155r]

 

Ghy zijt mijn Toevlucht, wilt verstercken

 

In my v ghenadighe Wercken:

 

Bermherticheyt laet aen my beclijuen,

 

Dies v Lof inder eewicheyt moet blijuen.

 

 

 

Mijnen Gheest die wil ick v beuelen,

 

Als een Steenrootse wilt my bewaren,

 

Behoet my voor het eewich quelen,

 

U groote Goetheyt sal ick verclaren,

 

Want ghy hebt my dickwils verlost,

 

Als een goet Herder minlijck ghetrost,

 

Die in toesegghen zijt heel stantachtich,

 

En in v Beloften oock waerachtich.

 

 

 

Ach Heere wilt toch mijn Ghebet verhooren,

 

In Woestijnen ben ick als den Pellicaen,

 

Tot mijn crijschen (bid ick) neycht v ooren,

 

Want de Daghen mijns Leuens als Roock vergaen:

 

Als Gras is mijn herte neder gheslaghen,

 

Mijn Uyanden my wackerlijck iaghen,

 

Dies ick, mijn Godt, v Bijstant soo behoeu'ick,

 

Haest v Heere, nae v Ghenaden toeu'ick.

§ Prince.

Godt Prince, mijnder herten Ciraet,

Wilt aensien mijn ellendich Leuen:
U Weghen zijn my als Honich delicaet,
Die heb ick in mijn herte gheschreuen:
Om bystant roep ick sonder cesseren,
Uwen Troost laet my niet faelgeren,
Thoont dijnen Knecht v bly Aensichte,
Dwelck Duysterheyt verdrijft met Lichte.