Refereynen ende liedekens
(1563)–Anoniem Refereynen ende liedekens–
AuteursrechtvrijAntwerpen. Uioliere.
| |
[Folio 68v]
| |
En vergheet my dan niet, gheeft mijn Kennis stede,
Uolcht den Raet mijns Woorts, die v t'salich leeren // gheeft,
Dus houdt de landen gherust met goede sede
Den wijsen Raet, die de Kennis des Heeren // heeft.
Den Wijsen Raet, die de Godheyt is ghehuldich,
Is slandts welvaert, tot svolcks Uoorspoet menichfuldich,
Luttel acht hy op de Heydensche rechten:
Maer deur Gods kennis, doet hy dat hi is schuldich,
Selden sal hy met duyster Redenen vechten,
Gheuende ghehoor, den Rijcken en den slechten:
Want hy en wilt niet dat iemant wordt verdruckt,
Hy veracht de sulcke, als Achabs knechten,
Die om Eyghen bate, sijnen Naesten pluckt:
Hy vreest Gods rechtueerdicheyt alst hem meest gheluckt
Midts dat Gods Kennisse blijft in sijn verstanden,
Deur sijnen Raet, Fortse onder de Reden buckt,
Met Wijsheyt verwint hy alle sijn vyanden,
Twist en tweedracht doet hy vlien met schanden,
En maeckt dat elck met Ureden in eeren // leeft,
Dus can houden in Ruste Steden en Landen
Den wijsen Raet, die de Kennis des Heeren // heeft.
De Kennis des Heeren deur des Wijsheyts lusten
Heeft Salomons Landen ghehouden in Rusten,
Also lang als hy leefde na Gods wijsen Raet:
Maer doen hy sonder kennis, svleeschs wellust blusten
Isser groot Onrust comen, op hem en sijn Saet,
Soo d'wel bleeck aen Roboam, die zeer obstinaet,
Wijsen Raet verliet, en dede t'sijnder plaghen,
Na den Raet der dwasen, die hem rieden tot quaet,
Dus bleef sijn Landt in Onrust, in sijnen daghen:
| |
[Folio 69r]
| |
Daerom seydt de Wijsheyt tot die Septers draghen,
Ghebruyckt wijsen Raet in alle v Wetten,
Hebse lief, soo sal v de Waerheyt behaghen,
Sy sal v de Kennis Gods tot een Licht setten:
Want veel Wijsen, die t'Recht niet en besmetten.
Is svolcx salicheyt daer aen tsrijcks vermeeren // cleeft,
Dus houwet d'lant in Ruste, deur twists verpletten
Den wijsen Raet, die de Kennis des Heeren // heeft.
| |
§ Prince.Dus d'beste bewijs tot s'Menschen salich wesen,
Hoemen d'Lant sal houden in Rusten midts desen,
Dats wijsen Raet, d'welck Godts Gheest is alleene,
Die de Kennisse gheeft der Waerheyt ghepresen,
Hemel, Eerde regert hy, en anders gheene,
T'is onmoghelijck by den Menschen ghemeene
Dat sy sonder hem d'Lant souden in Rust houwen,
Maer de Wijsheyt sijns gheests rust int herte reene
Uan die hem vreesen, beminnen, en betrouwen,
T'zijn dan onuerstandighe, die dan schouwen
Den Raet, die hem op de Kennisse Gods fondeert,
Het welck men de sulcke haest siet berouwen:
Maer certeyn sulck Lant blijft ongheraseert,
Daer de Ghemeynte de Hoocheyt exalteert,
Die wijsen Raet volcht, want alle verseeren // sneeft
Dus houdt de Landen in Ruste waer dat regeert,
Den wijsen Raet, die de Kennis des Heeren // heeft.
| |
§ Liedeken.AEnhoort ghy Adams Saet,
Die v van de Weerelt laet verwinnen,
Waerom volchdy t'Serpents raet,
| |
[Folio 69v]
| |
Hoe zijdy verdoelt van Sinnen,
Dat ghy vanden Heere vliet,
Diet hier al deursiet
Tot in die Afgronden,
Maer al om niet
Sal hy vergheuen v Sonden
Kendy v selfs wonden.
Hy is Dauids Herpe soet,
Daer den Crancken deur vergheet veel pijnen,
Die Sauls boosen Woet
Met sijnen Uoys doet verdwijnen:
Want hy daer mede s'Uyants macht
Heeft te niet ghebracht,
Dats deur sijn Ghenade,
Om een ghedacht
Ontfermt hy, tzij vroech oft spade,
Die afstaen van tquade.
S'Uyants Strick had ons benaut,
En onder s'Doots Schaduwe gheuanghen,
Maer Godts Gheest heeft bedaut
Alle die na hem verlanghen:
Dus en wilt niet blijuen verblint,
Op dat ghy bemint
Alleen Godt den Heere,
En als sijn Kint,
Soo doet uwen Uader eere,
En ontfangt sijn Leere.
Godt heeft ons ghebracht int d'Licht,
Daerom die Duysternis ontoghen,
Op dat deur s'Weerelts ghesicht
| |
[Folio 70r]
| |
Wy niet en wordden bedroghen:
Maer dat ons d'Licht mach zijn bekent,
Der Waerheyt present,
En dat wy t'Pont aenveerden
Urij ongheschent,
En niet en grauen inder Eerden,
Want t'is groot van weerden.
Hy begheert niet t'Sondaers Doot,
Maer dat hy bekeer, soo sal hy leuen,
Want deur sijn Liefde groot
Sal hem Godt Ghenade gheuen:
Maer die Godts Will' hier wederstaet,
En blijft obstinaet,
Sal Slaghen verweruen
Deur sijn Misdaet
Salt hy sijn Siele bederuen,
Daerom eewich steruen.
Maer Godt verlaet nimmermeer
De Goetwillighe die hem hier soecken:
Maer hy sterckt den Crancken teer,
Die deur sijnen Gheest vercloecken.
Sijn Woordt dat is een Medecijn,
Olie ende Wijn,
De Fonteyn ghepresen
Des Leuens fijn,
Den Dorstighen ghenesen.
Laet ons danckbaer wesen.
Compt al die beladen zijt,
Tot my (seydt Godt) Ick sal v ontladen,
En wie honghere t'deser Tijt,
| |
[Folio 70v]
| |
Diens Siele sal ick versaden,
Want ick ben het leuende Broot,
Ghedaelt wt den schoot
Des uaders alleene,
Die cleyn en groot,
Wie my bidt, in Liefden reene,
Troost ick en anders gheene.
Princelijck is Godt certeyn,
Want t'Princen herten heeft hy in handen,
T'is al niet des Weerelts treyn,
Hy regeert s'menschen verstanden,
Dus wederstaet niet sijnen Gheest,
Hier int Eerdtsch foreest,
Uolcht Gods Woordt ydoone,
Smaeckt wel den keest,
Ghy wint die eewighe Croone,
Namaels t'uwen loone.
|
|