Refereynen ende liedekens

§ Refereyn 22.

Het Roosken van Louen.
Minne.
Mint God bouen al. per I.B.

HOort al tsamen ghy Broeders wat dat eendrachtich,
In rusten can houden de Landen machtich,
Dat is die Wijsheyt, die welcke diet al regeert,
Ghelijck wy vinden, dat is waerachtich
Inde Schrifture beschreuen onghecesseert,
Dat die Wijsheyt de moeder is (hier op grondeert)
Uan alle Deuchden, waer wt dat Rust can rijsen,
Daerom diet Uerstant, heeft haest hy hem verneert
Om de Wijsheyt altijt eewich te prijsen.
De Landen vol Dwaesheyts, gheen veriolijsen
En is in haer, dan een twistich bedrijuen,
Als Honden sy altijt grimmen, en grijsen,
Gheneycht eewelijcken om vechten en kijuen,
Daer om rade ick elcken Mannen en Wijuen,
Dat sy de Dwaesheyt schouwen als helssche beeren,
En soecken Wijsheyt daermen veel af mach schrijuen:
Want Wijsheyt can Onrust in Ruste verkeeren.

[fol. 50v]

 

Die Wijsheyt en sal met haer gheen onrust draghen

 

Oft yet dat daer is teghen Godts behaghen:

 

Want wt den mont des Uaders is sy ghesproten,

 

Deur haer zijn wy verlost van veel plaghen,

 

Als Maria zeer vierich werde deurschoten

 

Metter Liefden straele, heeft sy onverdroten,

 

Die eewighe Wijsheyt bracht in swerelts pleyn,

 

Die sijn Landen met den bandt des Ureedts besloten

 

Heeft, tot spijt van sijnen vyanden groot en cleyn,

 

Daerom segghe ick hier noch int ghemeyn,

 

Dat Wijsheyt can in Ruste houden de Landen,

 

Dies elck wel louen mach dat edel greyn,

 

Die ons die Wijsheyt sant in dese waranden,

 

Bewaert desen Schat wel, als v beste panden,

 

Hy is v ghegheuen van den Heer der Heeren,

 

Dien misbruyckt, die vercrijcht veel schanden,

 

Want Wijsheyt can Onrust in Ruste verkeeren.

 

 

 

Deur die Wijsheyt, was Bethulia verlost saen

 

Met Iudiths bijstant, de welcke is ghegaen

 

Tot haren vyant en sloech hem aff sijn hoot,

 

Dies die heel Stadt deur haer, Ruste heeft ontfaen,

 

Al was sy zeer beroert en in grooten noot,

 

Die Wijsheyt helpter wt des benautheyts boot,

 

Noch veel, alst blijckt tot diuerssche tijden

 

Deur Wijsheyt wortter daer veel verlost vander doot,

 

Als in Orloghen, in stormen, en in strijden:

 

Dus wilt Wijsheyt ghebruycken in alle sijden

 

Wildy van dees Onrustheyt werden ontbonden,

 

Wijsheyt en wilt die gheensins benijden,

 

Sy is contrarie des dwaesheyts wonden,

[fol. 51r]

 

Daer om die daer zijt inde Onrust der Sonden

 

Soeckt die Wijsheyt en wilt haer altijt eeren,

 

Onrust die vliet voor haer, hoort mijn vermonden,

 

Want Wijsheyt can Onrust in Ruste verkeeren.

§ Prince.

Princen en Heeren laet ons Wijsheyt ghebruycken,

Soo moet allen Onruste voor ons duycken,
En laet ons tsamen die Wijsheyt beminnen,
Soo sal Onruste moeten per fortse muycken
Ende de Landen sullen Ruste ghewinnen,
Alsmen Onrust siet wt den Lande rinnen,
Soo sullen de Landen zijn vol vreden,
Malcanderen ghetrou zijn als cloecke sinnen,
In alle plaetsen, in Dorpen, en in Steden:
Schriftuere seydt noch, dat der Wijsen reden
Stercker zijn dan cracht, tvrese oft ghewelt,
Men vercrijcht dickwils wel deur Wijsheden,
Dat niet te crijghen en is om gheen Ghelt,
Elck spoey hem rasch die Wijsheyt int herte stelt,
Al zijdy dwaes, en laet gheen Wijsheyt te leeren,
Tot Wijsheden v sinnen altijt quelt:
Want Wijsheyt can Onrust in Ruste verkeeren.

§ Liedeken op de wijse,
Ueriubileert v ghy Uenus ionghers.

WIlt wt den slape nu ontspringhen,
O schoonen amoreusen mont,
Nae v soo staet alle mijn verlinghen,
Ghy die mijn ionck hertteken hebt deurwont.

[fol. 51v]

 

U liefde Lief die valt my soo sware,

 

Soo dat ick niet en weet waer blijuen,

 

Ick en weet schoon Lieff gheseydt int clare,

 

Wat dat ick sal gaen bedrijuen.

 

 

 

Schoon Lief wilt my ghedachtich wesen,

 

Al ben ick gheslaghen int wilde dangereus,

 

Ghy zijt de ghene die my mach ghenesen

 

Met v woordekens soet zeer amoreus.

 

 

 

Schoon Lief en wilt my niet verlaten,

 

Dat bidde ick v Lieueken, als nu ter tijt,

 

Compt my schoon Lief toch te baten,

 

Op dat ick met v mach zijn verblijt.

 

 

 

Schat en goet soude ick lieuer deruen,

 

Dan die weerdtste blomme vercoren,

 

Al ist dat die Nijders soo menich weruen

 

Met haer valsche tonghen ons nae sporen.

 

 

 

Ick mach wel treuren ende kermen,

 

En claghen altijt sonder verbrach,

 

Wildy my Lief niet ontfermen,

 

Soo en hebbe ick nemmermeer blijden dach.

 

 

 

Ick en was noyt in meerderen noot,

 

Uenus bestormt my aen alle sijden,

 

Dus Lief aenmerckt mijn lijden groot,

 

Dat ick om v Lieueken nu moet lijden.

 

 

 

Adieu Princesse, Princesse lief ghepresen,

 

Adieu schoon Princesse zeer vaillant,

 

Uan schoonder Princesse en heeftmen noyt ghelesen

 

Dan van v claer blinckende Diamant.