Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2008 (nrs. 123-125) (2009)

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2008 (nrs. 123-125)

(2009)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 97]
Robert AnkerGa naar eind● In de blubber 1 Wij zitten in de blubber jongens, da's nie leuk, veel kapotte koelkasten ook en hard plastic, lichtblauw, geel, roze ook - als een zuurstok, als een kinderkutje kun je niet zien kun je alleen schrijven maar goed ook gluurders, niet dan? Waarom lees je dit dan touwhaarteefje met je portobelloneger met je blanke pijpartiest met je schrale koranbezweerder met je en zonder bermbom! Wacht maar guus in de blubber met ons! Waar is het kristal? Want dit begint langzaamaan te stinken naar betekenis (voor recensenten en andere gluurders naar de nevel in den hoge maar uit de zucht naar het kinderkutje, hardblauw onder een tak) en dan nog al die welvaart (verkeersweg in de verte, viaduct tegen oranje avondlicht, echt een plaatje) en maar stinken uren tegen de wind in, en maar gluren om een hoekie, niks kutjes maar speelautomaten, seksmachines, geflikker en moet iedereen zijn stront kwijt bij de schutting of is het chocola? Langzamerhand is het hier eigenlijk altijd gewoon nacht lijkt het wel.

[pagina 98]
2 Zitten broedend kijkend boos bijeen beangstigd brozer rozer dan wij hoopten maar wie: rembrandtlijers, vingerwijzers, wijzervreters of kalashnikovmaagden schietend de straat op, de krant in, het journaal binnen? lame nie lache opa en doe die wijsvinger weg, doe die tulband af weet je wel waar je bent, in welke eeuw beland gestrand verzeed verzekerd van een engel ibrahim of colaatje? tik van mamma op je wijsvinger lache man rembrandtlijers, mij best, maar waarom dan overal dat plastic en die kapotte koelkastmotor achter zijn rooster in de schilderachtige kalmstromende rivier niet van deze tijd en overal strontvingerwijzingen (of is het chocola?) en niet uit het oosten niet uit het oosten blijf maar in je tent zitten pleuris blijf maar in de blubber schrijven tyfus blijf maar naar ons wijzen kanker (hier een st uk afg escheurd lichtbla uw pl astic gepla kt)

[pagina 99]
3 Die mongolen dat zijn wij die marokkaanse ettertjes zijn wij dopies dealers losers dat onopgemaakte bed met poepvlekken en bloedsporen op het kussen zijn wij en overal zweert hardgeel plastic uit de voegen van het keukentje doven duiten love you streep door de rekening jongeman, roep maar blije verzekeringsagent op je streetcorner met je lekkende zeepkist zeg maar dahaag tegen de ordnung bitte met zijn we gaan naar zuid-amerika met zijn (jengelende tango's) we gaan naar china met zijn (lachende chinezen) de steeds smallere rivier op met zijn (horror) en zo zijn we alweer thuis kapotte koelkast onder zijn tak boempen in de bergen onder de skilift (doe wel even dat condoom aan je middelvinger) die neger met die spleetjes tussen zijn tanden dat zijn wij bedroefd als een wijze slang hongerig als een pakje cultuur vrolijk als een stuk plastic (roze) op onze camping aan het meer van de genoegdoening onder de berg der wrake bij de rivier der schoonwassing

[pagina 100]
4 Doet jezus nog mee tegenwoordig of hoe zit dat wat zeg je vooral in amerika bij de masturberende vrolijke negers en de traagkauwende zwijgend uit het raam over de maisvelden starende witmannen en heeft jezus daar geen steunzolen nodig aan het kruis terwijl hij hier zo vastgenageld hangt te sterven dat hij niet meer luistert tenzij in gotische sprookjes vermomd als tweesnijdende opdracht aan een geheim leger zinsverwarringen tegen de klippen op met weergaloos uitzicht zeik niet guus de boomtoppen ruisen dik in de verf maar Hij gaat heus niet voorbij wíj gaan voorbij jongen kijk naar hans met zijn dikke pens op zijn balkon aan de overkant van de straat met zijn reusachtige televisie vol met bankstellen en geraniums en aquariums en Stephen King en kruiswoordraadselboekjes tegen een fond van harde kleurige plasticsoorten achter de koelkast die ruist (hier een ges cheurd stu k wit pl eister) tussen de rotsblokken aan de muur guus ga dat maar eens bedenken met je gotische jezus in een wereld met overal balkons vol stront en klapperend landbouwplastic en autobanden aan een tak maak daar maar chocola van guus en trek nou godverdomme eens die capuchon van je baseballpetje als ik met je praat en doe ook dat petje af man!

[pagina 101]
5 Laten we eindigen bedeesd biddend tot de onbestaande god dus tot onszelf, niet om vrede want die zullen we nooit vinden jakhals want ‘geboorte was hem zijn dood’ (zei Sam) we kunnen de gordijnen dichtdoen of openschuiven da's al een keuze we kunnen het bankstel door het raam naar buiten flikkeren da's ook al heel wat dan kunnen we het plastic in de rivier (alle kleuren) vragen voortaan aan ons voorbij te zien we kunnen de koelkast onder zijn tak vragen ons te vergeven wie wij zijn de stront vragen om chocola te willen zijn en we kunnen de vormloze wereld verzoeken ons toe te staan haar van zichzelf te ontdoen door haar in harde roze, gele, whatever vormen te persen waardoor zij zich niet meer laat kennen jakhals nee guus hans is daarmee niet gered van zijn strontbalkon, hans moet gotver gewoon aan het werk al wildie dat nie je ziet zonder bermbom is er ook al geen redden aan maar we marcheren vrolijk slopend verder naar de onverbiddelijke toekomst ons enige heden bidden wij: geef ons heden doen we !	eind● Robert Anker (1946) is dichter en schrijver. Zijn poëzie werd diverse malen bekroond. Voor zijn roman Een soort Engeland ontving hij in 2002 de Libris Literatuur Prijs. Dit jaar verscheen Nieuwe veters - gedichten 1979-2006.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Robert Anker