Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2004 (nrs. 105-108) (2004)

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2004 (nrs. 105-108)

(2004)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 55]
Thomas Tidholm Zes gedichten Als de zee ons wil Alleen als de zee ons wil kunnen wij erin zwemmen Nooit zomaar erin stappen en rondplonzen Altijd vragen: Zeg, zee...? Kan het? Wij zijn zo klein en droog als de zee ons tegemoetkomt. Weet niet of we nat kunnen worden. Er zitten dingen in het water. Obstakels of zou het het water zelf zijn
[pagina 56]
Onder het ijs Onder het ijs kwam hij aangezwommen koos tussen een gat vinden of blijven Hij schoof het voor zich uit de lucht zou vast niet opraken De lucht zou vast niet opraken en hij zou misschien een nieuwe manier vinden om zich te verhouden Omhoog noch omlaag meer een toestand op weg Een toestand van vis van eeuwige vrede en onrust op weg naar de zee, of waar de zee ook maar naar op weg is
[pagina 57]
Het grijze Het grijze is altijd hier, in de zomer Het komt uit de bomen, uit de zon misschien terwijl wij wachten, vermoedelijk op koffie en zitten, of de spade in de grond steken om ons heen kijken. Hallo, het schemert alle bloemen stralen wit Er komt iemand aan fietsen Hallo, hallo! Wij zijn hier! De barbecue walmt Wij zijn mensen, wij stellen ons nog wat meer aan, we kunnen het niet weghalen En het grijze Roept ook ons Het grijze. Een kleurloos vlies een rooksliert, een oude toon van grauw geprakkezeer, een verbeten zoeken naar ballen in het gras is er de hele tijd. Nu lopen we over de smalle vlonder met al onze broosheden en het leven schampt ons Maar het zwarte staat voor zwart het blauwe staat voor mij het rode staat te stralen Het gele is een schelm en het groene is ons gegeven in vertrouwen Wij zijn de vlekken op de lap nadat iemand het penseel heeft afgeveegd en dralend langs de oever naar huis is gegaan
[pagina 58]
Wat grappig is Wat grappig is, is niet grappig. De lach gaat altijd om een fout. De lach gaat altijd om een tragedie, een kleine misschien, maar toch. De lach gaat erom dat het niet is zoals je dacht, want er lag iets onder te schuren. Iets kwam omhoog, in een tussenruimte. De lach is de ernst en het ijs. Als de zenuwen plotseling aan de dag komen. Een slippartij die wordt uitgewist met een domme lach. Humor is desinformatie. Dat weet iedereen. Het mes schiet uit en je wordt gelukkig. De kleine tragedie bevrijdt de ziel uit de eeuwige tegenzin. Bij toeval, dan sluit het zich weer. Stil druppelt het bloed in de vruchtensalade. Wanneer we lachen is dat omdat we het begrepen hebben. Dan heeft het leven ons ten slotte gestoken. Iedereen weet dat er niets te lachen valt. En toch: het enige dat wij ons zullen herinneren is die lach.
[pagina 59]
Overal meel Als jij hier moet zijn wil ik dat je in de buurt bent of dichtbij, hier zit en mij in je mond neemt of mij draagt. Ik wil dat je op mij de sporen ziet van de borstels en de zaag, van heel de winter dat je niet kwam, dat je alleen maar in de keuken was of in Stockholm, en ik hier zat te schreeuwen en schreef Er was eens een molenaar die had een meel dat wit was als sneeuw en het vervolg niet kon vinden. Het was in de maand maart, de ramen waren ermee bedekt. Nu is de winter verdwenen en jij bent hier maar nog steeds zit overal meel
[pagina 60]
Toch kwamen de sterren Het zijn die beschrijvingen die met ons op de loop gaan. Hoe wij zeggen dat het was, hoe wij vooral willen. Dan zijn we in dezelfde kamer, tot elkaar gekeerd met wijn en nacht en iets dat daarbuiten wacht. Wij hebben de gave van de spraak. Wij hebben ogen maar geen zicht of overzicht. Wij zeggen voorbeelden, wij zeggen de tijd de volgende dag en week soms jaren, het hele leven. Maar dat is niet een weg, dat is gewoon nu. Het is hoe wij willen dat het moet zijn wat ons broos maakt en vastnagelt Iemand die ik kende likte 's winters een keer aan een pomp en haar tong vroor vast en kon niet meer een verlossend woord spreken. Toch kwamen de sterren toen ze daar zo stond. Dat wilde ze altijd vertellen. De sterren, en hoe ze daar verwonderd stond en naar alles verlangde Zo denk ik ook over ons, zo zou het voor ons kunnen zijn als niemand komt VERTALING: HANS KLOOS

Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels

Raster

Over dit hoofdstuk/artikel

vertalers

Hans Kloos