Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 64]

Robert Anker
Vijf gedichten

Midden uit het holst van de nacht
mijn grensbewaking uitgeschakeld hebbend
besluimerd mijn hooglandbewonersaspiraties
sprong het heelal in de leidingen
en ving te zingen aan, nu ja
een niet in volume maar in hevigheid toenemend
neuriën dat een kooi van elektriciteit opspande
daarin mij zwevend houdend als een ziel met een piepje
uit de stembandloosheidsverbijstering van mijn verdwijnen
in het hier en nu van mijn tweedimensionaliteitserlebnis
waaraan de ribben zich tot uiterste bandbreedte versmallend
een diafragmatisch kieren bieden tot in het holst
van een bestaan buiten mij en zonder mij maar voor mij
dat mij ontvangen wil door op te houden te bestaan
maar op straat schalt een kind om zijn moeder
roept een junk om haar dealer of rammelt daar
een kettingslot, schuift zich daar een raam omhoog
omdat er zoveel liefde is die zo graag naar binnen wou?

[p. 65]

 

Een regen trok maar niet voorbij op mijn raam

 

in striemende hunkering naar hoger noodweer

 

dat zich ophield, zeg maar zijn geduld bewaarde

 

in de rukkende badhanddoek op ginds balkon

 

bijvoorbeeld, dat zich nog niet wenste mede te delen

 

aan mij, de achterramige regensurfer die mijn mij

 

ontstellend bereid vond zich over te storten

 

uit eigen noodweer in een beestachtig stervend

 

klimaat buiten zichzelf door tot stand te brengen

 

de versplintering die ongewild maar diepdoorzocht

 

de weg bevrijdt om te onthuizen in die badhanddoek

 

per rukwind wordende uitgeschud tot kinderzand

 

aan de laatste grijzend zwarte kinderloze zee

 

begrepen als de zich aan zijn knijpers ontrukkende

 

juichend triomferende wegzwiepende badhanddoek

 

in het oog van de wind die hem voortkijkt

 

weet niet waarheen.

[p. 66]

 

Hoewel aan der bomen onderkant een wemeling

 

zich ophoudt van een verre zon die god kan zijn

 

dan liever nog benevelt hem de stemvocalise

 

van zijn moeder maar liever nog ben1eemt hij zich

 

van waargenomen zijn tot eigen helderheidsbegeren

 

vertakt te zijn in biosferische bebloeiing van zichzelf

 

uit de natte aarde van een bodem die de grond wil zijn

 

van een ademstokkend geluk dat bij hem is

 

uit den hoge hoogstens door vogelnoten aangeleverd

 

de rest is geuren en het blikveld tuimelend

 

in zijn open ogend hart een ode aan de bodem

 

op zijn goede grond die hem zal zijn ten dode

 

alsof ook hij niet weet dat alles wat hier branding is

 

nog door het rookgat van de taal naar buiten moet.

 

Nee, dat weet hij niet.

[p. 67]

 

De zon daalt, wij hebben ons verinnerlijkt in ons bootje

 

en varen zoet vereenzaamd in een landschap

 

waarbij ik roei en jij met elegante handslag het water

 

in het water schept opdat wij zinkende niet zinken

 

in het water waar zo pas zie ik omkijkend land was

 

en ver voor mij op de kant was de kindertijd en wuift nog

 

o god wat hou ik toch van de knieën uitje rok!

[p. 68]

 

Met haar rugzak zwaarder dan een paard

 

om stuitert desondanks zij de trappen op en af

 

woont in abstracte lessen voor een toekomst met

 

haar gierende vriendinnen wild gearmd naar de wc's

 

een wijle daar valt zij in een aandacht voor haar oogopslag

 

haar rozenmond in de beheersing van haar hoofddoek

 

strijkt zij langs de jongensblote navel der vriendin

 

o zij haat de broertjes in haar kamer met agendazware zucht

 

en tekent haar belofte in het stralendste gezicht

 

dat zij ooit tekende, o knusse dingen hou me vast

 

ik blaak van alles wat me ook vandaag omringde.