Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2000 (nrs. 89-92)

[p. 8]

Hans Faverey

Vol tederheid herhaalt zij wat ze ziet
zoals zij het zag in zichzelf.

Met geloken ogen, totaal ontdroomd,

bevestigt zij in zich de duur, het duren:
en zij zet zich voort zonder van plaats
te veranderen, zonder te verliezen

tijd. Het volle licht van de middag is

om haar. Haar schoonheid wordt niet moe
zich te doen tot mij gedaan is, gedaan heeft,
en het nu al het voorafgaande tot zich neemt,
het onvormt met zijn rietpen misschien tot
in slaap vallend meisje, omhelsd door duin.

(Uit de nalatenschap)