Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1997 (nrs. 77-80)

[p. 181]

Erik Menkveld
Vier gedichten

Een onvermoede lekkernij

Van de stilte vervuld en van het leven
in een theehuis zitten
op een dag die nagenoeg windstil begint
(de zon houdt de overhand
over een paar kleine stapelwolken)
en na het eten van de eierstok
van een geslachtsrijpe zeester
de levensstijl opgeven
die met theedrinken gepaard gaat.

[p. 182]

Lente

In het nog vochtige bos
loopt een oud-zeevarende
de aanschaf te overwegen
van een boiler met membraan.
Enkele veren van zeearenden
uit de Duitse deelstaat
Mecklenburg-Voorpommeren
doen hem op de mosplaat
even door de knieën gaan.

Drie teken, die al weken
aan de twijgen van een ribes
hingen te verkommeren
laten zich als één man
vallen en steken hun
zuigsnuit diep de huid in
van respectievelijk zijn balzak,
linker knieplooi en lies.

In een nabijgelegen
vossenhol begint precies
op dat moment het strekken
van de stramme leden
en het inleidend duwen
met koude neuzen tegen
gevoelige plekken.

Een nerveuze pimpelmees
hoog in de dennen wil
al eieren gaan leggen
terwijl haar partner -
een beste balts, maar
vorig jaar geen doorslaand
broedsucces - nog moet gaan
zoeken naar geschikte
nestgelegenheid.

[p. 183]

De stoomvaart

Bijna alle Zuidoost-Aziatische vissen
kapot doordat we dagen
vertraging opliepen.
Veertig tot zestig procent
van de exotische edelzangers
de pijp uit voor we de haven
verlieten. En ook nog eens
de onderste laag zeldzame
hagedissen in onze overvolle
hutkoffers tot moes gedrukt.
Het enige commentaar van de kapitein:
de kolen waren niet op,
de kolen waren ziek.

[p. 184]

De sympathieke schotten

U vaart tegen het gunstige seniorentarief.
Jong en oud genieten van de feestelijke
diner- en ontbijtmogelijkheden.

Na aankomst in het groene landschap
kunt u meteen op pad. U leert:
het graasgedrag van de hooglanders
vereist beperkt aanvullend maaibeheer.
En verder gaat het over stille wegen
en door oude plaatsjes. Ik hoef u niet
te vertellen wat u daar wacht.

Op elke straathoek staan ze te blazen,
in identieke houdingen, al hebben ze soms
de ruggen naar elkaar: voor een witte
ruwcementen muur met geblindeerde ramen
en voor een blinde muur van grote rechthoekige
stenen; op een bordes met schamel hekwerk
voor een deur die nooit open gaat.

Opvallend zijn de beenbekleding, de spreidstand,
de kwasten aan de buiktas,
de spierwitte bottines op verwaarloosd
wegdek waarin plassen.

Een enkeling verdwijnt net om de verste hoek.
Een ander staat op het punt dat te doen.
Loopt het hier tegen de avond? Of brengen
deze sympathieke Schotten een aubade?