Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1992 (nrs. 57-60)

[p. 104]

Marcel Möring
Kerkplein, Torenlaan

Halverwege, op weg naar huis, veranderde de wereld. De lange rechte laan naar het bos was een kolkende rivier van mensen en motoren. Vanaf het parkje met de herten, waar het stadsbos begon, tot aan het pleintje met de kerk, waar hij stond, perste zich een trage stoet in zijn richting. De lage avondzon scheen in de vizieren van helmen en op het chroom van de motoren en weerkaatste in duizenden kleine lichtplekjes. Boven de zwarte, rode, blauwe, witte, gestreepte, gevlekte, geblutste en glanzende kiezelbedding van helmen en hoofden zwaaiden vlaggen. Uit het midden van de worm van mensen en machines rees een vrouw op. Het leek alsof de trage stroom haar onderlichaam was en uitdijde in de straten van de stad. De zon stond achter haar, maar zelfs in het tegenlicht zag hij de honger in haar ogen. Het hoofd draaide van links naar rechts, omhoog, omlaag, en ze maaide met haar armen boven de stroperig voortbewegende massa waaruit ze voortkwam. Net toen hij om wilde keren, kwamen haar dwalende ogen tot rust en keek ze hem aan. Ze was niet meer dan honderd meter van hem verwijderd, de bloedende avondlucht achter haar, en plotseling leek het alsof haar blik, door zijn pupillen, recht zijn hersens in boorde. De stroom welde tussen de huizen en begon op het pleintje uit te vloeien. Motoren reden door plantsoenen, over zorgvuldig bijgehouden gazons. Lege bierblikjes knarsten onder wielen, een duizendvoudig ingehouden grommen steeg op. Vlak voor hem schoten de eerste motoren links en rechts de straten van de stad in, een wankel groepje dronkaards strompelde naar de treden aan de voet van de kerk en begon kwartier te maken. Hij voelde een huivering over zijn rug trekken en rilde. Toen hij zich omdraaide wierp de vrouw haar hoofd in de nek. Zelfs van waar hij stond kon hij zien hoe haar gezicht veranderde in een muil die groter en groter werd. Het was alsof ze de stad kwam opvreten.

Hij liep terug over de Torenlaan, aan de linkerkant begrensd door statige herenhuizen en aan de rechterkant door een klein bebost park. Midden op de straat, tussen de huizen en het park, waren mannen in rode overalls bezig een stellage van steigerpijpen op te trekken. Over het woud van buizen liepen dalende en rijzende plankieren, onderbroken door een hoge stapel rioolbuizen, een half gesloopte stadsbus en een berg gelig zand.

[p. 105]

Een paar jongens op crossmotoren probeerden voorzichtig over het paadje van planken te rijden. Hij wrong zich langs de rij te vroege toeschouwers die achter de verzinkte dranghekken stonden te wachten. Voor een huis met gesloten gordijnen golfden de mensen achteruit en werd hij achteruit gedrukt. Hij stapte opzij en voelde een hand op zijn arm.

‘Welkom in de hel.’

De hand trok hem het pad tussen twee huizen in.

‘Harry.’

Aan het einde van het pad, dat naar een houten garage leidde en lichtelijk daalde, stond een grote lijkwagen. Hij draaide zijn hoofd in de richting van de straat en zag de mensen bij de dranghekken weer naar voren schuifelen.

‘Wie is er dood?’

‘Talens. Hartaanval. Zelfs de rijken sterven. Begrafenis-Geerts heeft de politie gebeld, omdat hij de wagen er niet meer uit kan krijgen.’

Ze stonden naast elkaar tegen de blinde muur van het sterfhuis geleund. Harry met zijn handen in zijn zakken, hij heen en weer kijkend, van de lijkwagen naar de straat met de stellage en de aangroeiende menigte.

‘Wat doe jij hier?’ zei Harry. ‘Ik dacht dat jij dit soort dingen haatte.’ ‘Ik was op weg naar het bos, maar ik werd teruggejaagd. Ik ga via het ziekenhuis. En jij?’

‘Opdracht. Sfeerplaatjes van De Nacht Van Het Jaar.’

‘Oud nieuws is ook nieuws.’

‘Oud nieuws is het beste nieuws.’

‘Oud nieuws is ons nieuws.’

Ze glimlachten.

In een wolk van nagalm en ruis klonk een stem uit de luidsprekers die in de bomen en lantaarnpalen hingen. Tussen de hoge muren konden ze maar weinig verstaan. ‘Wachten... duldalstublieftgeduld... Om negen uur... optreden van de... muziektent op de... geduld... op de... duld...’

Hij haalde zijn sigaretten uit zijn colbert en bood Harry er een aan. Ze zogen het vuur uit Harry's aansteker op en rookten, terwijl ze naar de geluiden op straat luisterden. Uit de schemering van het dalende pad, ergens in de buurt van de zwarte wagen, klonk geschuifel. Een man in donker kostuum dook op. Hij wiste zijn voorhoofd met een zakdoek die als een vlok schuim in het duister zweefde.

‘Geerts.’

[p. 106]

‘Harry.’

De blik van de begrafenisondernemer dwaalde wat tussen hen heen en weer. ‘Ah, jij,’ zei hij na een korte aarzeling. Hij rekte zijn nek en tuurde naar de straat. ‘Nog geen politie, mannen?’

Ze schudden hun hoofden.

Geerts veegde zijn wenkbrauwen weer droog. ‘Ik hoop dat die jongens gauw komen, want ik moet de wagen hier weg hebben. Normaal had ik hem nog wel laten staan, maar vannacht...’

‘Anders tillen wij de kist wel voor je, Geerts.’

De man lachte wrang. ‘Hij blijft hier liggen. Ze houden wake. De laatste wake die ik me kan herinneren was vijftien jaar geleden, toen...’

Een lichtbundel scheen het paadje in. Ze deinsden achteruit en brachten tegelijkertijd hun handen naar hun ogen.

‘Allemaal bij elkaar. Dat is een mooie vangst. De krant, de begrafenisondernemer en ...’ De witte vlek van de schijnwerper schoot naar zijn gezicht en knalde recht in zijn ogen. Het licht ging uit. Een zwarte gestalte kwam naderbij en nam langzaam vorm aan. Hij herkende een oude klasgenoot die bij de politie was gegaan, een breedgeschouderde, goedige jongen die op school tot de vandalen werd gerekend.

Begrafenis-Geerts informeerde naar de stand van zaken. Kon hij hier weg met zijn wagen? Was het mogelijk om de dranghekken te verschuiven? Hoeveel ruimte had hij om uit te rijden? De politieman schudde zijn hoofd.

‘Gaat niet, mijnheer Geerts. We krijgen die mensen niet weg. En verderop is het nog drukker. Het is gewoon te link om die massa nu op te duwen. Het beste kunt u de wagen laten staan. Om een uur of vier, vijf willen we u graag helpen.’

‘Vijf uur vannacht?’

De agent knikte.

‘Dan is er niks over van die wagen.’

Ze keken alle vier naar het grote zwarte gevaarte.

‘Kan hij niet in de garage van Talens?’ zei Harry.

Geerts schudde zijn hoofd. ‘Nee, Harry. Talens zijn wagen staat hier. Talens is thuis.’

Er werd onderdrukt gelachen.

‘Talens heeft toch gras achter het huis?’ vroeg de agent.

Harry en Geerts knikten.

‘Kun je hem daar niet op zetten?’

[p. 107]

Het was even stil. Harry begon gesmoord te lachen, Geerts' gezicht brak in een brede glimlach.

‘Talens draait zich om op zijn sterfbed,’ zei Geerts tenslotte.

‘Dan steek ik de handen in de lucht,’ zei de agent. ‘Iets anders weet ik niet, heren. We krijgen hem er niet uit vanavond.’

Geerts zuchtte en trok zijn schouders op. Hij bleef een tijdje zo staan, het hoofd tussen het vulsel van zijn colbert. Toen ontspande hij zich en wenkte hij de agent. Ze liepen samen naar de achterkant van het huis en verdwenen in de schemering.

‘Wat gaan we doen?’ zei Harry. ‘Een beetje rondlopen? Of wil jij per se naar huis?’

Ze keken naar de nog steeds aanzwellende menigte aan hun rechterhand. De avond was volledig over de stad gegleden, maar de straat leek te branden. Grote lichtbakken hingen aan staaldraden die tussen de lantaarnpalen waren gespannen. Ze schenen brede, oranjegele bundels op de stellages en mensen. Hoog boven hen klonk nog steeds de stem van de omroeper die in drie talen aankondigde wat er op het moment allemaal te doen was.

‘Ik loop met je mee,’ zei hij. ‘Misschien kom ik zo thuis.’

Hij voelde Harry's arm op zijn schouder en liet zich door hem naar links sturen.