Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1992 (nrs. 57-60)

[p. 143]

Tomas Tranströmer
Vier gedichten
Vertaling: J. Bernlef

De Koekoek

Een koekoek zat luid te roepen in de berk vlak aan de noordkant van het huis. Zijn stem was zo luid dat ik aanvankelijk dacht dat het een operazanger was die een koekoek imiteerde. Verbaasd zag ik de vogel zitten. Bij iedere toon gingen zijn staartveren, als het handvat van een pomp, op en neer. De vogel hipte, draaide zich om en riep naar alle windrichtingen. Daarna vloog hij op, zachtjes vloekend over het huis, ver weg naar het westen... De zomer wordt oud en alles vloeit samen tot één enkel weemoedig ruisen.

Cuculus canorus keert terug naar de tropen. Zijn tijd in Zweden is voorbij. Niet lang bleef hij! Eigenlijk is de koekoek medeburger van Zaïre... Ik ben niet langer zo dol op reizen. Maar de reis bezoekt mij. Nu ik steeds meer in een hoek gedrongen word, de jaarringen groeien, nu ik een leesbril nodig heb. Er gebeurt altijd veel meer dan wij verdragen kunnen! Er is niets om zich over te verbazen. Deze gedachten dragen mij even trouw als Susi en Chuma Livingstones mummie dwars door Afrika droegen.

[p. 144]

Drie strofen

de ridder en zijn gemalin
versteend maar gelukkig
op een vliegende kistdeksel
buiten de tijd.

Jezus hield een munt op
met Tiberius in profiel
een profiel zonder liefde
de macht in omloop.

Een stromend zwaard
vernietigt de herinneringen.
In de bodem roesten
trompetten en bandelieren.

[p. 145]

Nachtelijke reis

Het krioelen onder ons. De trein rijdt.
Hotel Astoria trilt.
Een glas water aan de bedrand
schijnt de tunnels in.

Hij droomde dat hij gevangen zat op Svalbard.
De planeet draaide dreunend rond.
Fonkelende ogen dwaalden over de ijsvlaktes.
De schoonheid van wonderen bestond.

noot: Svalbard, ‘de koude kust’: Spitsbergen.

[p. 146]

Alsof je kind bent

Alsof je kind bent en een ongehoorde vernedering
wordt als een zak over je hoofd getrokken
door de mazen van de zak gloort de zon
en je hoort de kersebomen neuriën.

Maar het helpt niet, de grote vernedering
bedekt hoofd en tors en knieën
en je beweegt je sporadisch
maar verheugt je niet op de lente.

Ja, glanzende muts trek haar over je gezicht
staar door de mazen.
Op de baai kringelen geluidloos de waterkringen.
Groene bladeren verduisteren de aarde.