Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1992 (nrs. 57-60)

[p. 36]

Duoduo
Drie gedichten
Vertaling: Maghiel van Crevel

Geen

er is geen mens die mij vaarwel zegt
er is geen mens die een ander vaarwel zegt
er is geen mens die de doden vaarwel zegt, als deze ochtend aanvangt

er is geen grens aan deze ochtend

behalve de taal, gericht op de grenzen die de grond verloor
behalve het verse vlees van de tulp, gericht op een 's nachts nog open raam
behalve mijn raam, gericht op een taal die ik niet meer versta

er is geen taal

alleen het licht dat steeds weer martelt, martelt
de zaag die steeds weer zaagt in de nieuwe dag
alleen de tulp die zich roert, totdat ze zich niet meer roert

er is geen tulp

alleen het licht, dat vastloopt in de nieuwe dag
sterrenlicht, verstrooid in de slapende bagagewagen van de jakkerende trein
het allerlaatste licht, dat langs een kindergezicht omlaag stroomt

er is geen licht

mijn bijl klieft vlees, ik hoor de kreet van de herder vóór de nieuwe dag
ik open het raam, hoor licht en ijs tegen elkaar schreeuwen
het is hun schreeuw die de ketting van de mist doet breken

[p. 37]

 

er is geen schreeuw

 

 

 

alleen de grond

 

alleen de grond en zij die het graan vervoeren weten:

 

alleen om middernacht zingt de vogel die de nieuwe dag gezien heeft

 

 

 

er is geen nieuwe dag

[p. 38]

 

bij dit soort weer

 

geeft het weer geen enkele zin

 

 

 

de grond heeft geen eigen terrein, het spoor heeft geen richting

 

geweigerd door een afgemaakte droom

 

in een schoenendoos gestopt

 

beheerst door wat men niet aan kan klagen:

 

in de tijd die de worm heeft doorlopen

 

verlaat wie de dood vreest zich nóg meer op zijn vrees

 

 

 

bij dit soort weer

 

ben jij een onderbreking in dat weer

 

 

 

waar je naar kijkt, daar word je door vergeten

 

je ademt in wat het uitademt, het zet zich vast in jouw geur

 

als je ziet wat er verandert voor het licht wordt

 

krijg jij de kans te veranderen in gras

 

voortgaand onder de bomen, door mensen geplant,

 

vergeet je alles

 

 

 

bij dit soort weer

 

zul je noch aan de kant van het weer staan

 

 

 

noch aan die van het vertrouwen, maar aan de kant van de verzinsels

 

als het paardegetrappel geen woordenboeken meer verzint

 

laat dan jouw tong geen paardevliegen meer verzinnen

 

als tarwe in verzinsels rijpt, en daarna rot

 

eet dan de laatste peer in het lied van de nachtegaal op

 

eet haar op, en laat de klank van de winter achter op de tak

 

 

 

bij dit soort weer

 

werkt niets dan verzinsels

[p. 39]

Ochtend

's ochtends of op enig uur, 's ochtends
droom je dat je wakker wordt, ben je bang voor het ontwaken
dus zeg je: je bent bang voor het touw, bang voor vrouwen
met vogelgezichten, dus droom je van je vader
die vogeltaal spreekt, die vogelmelk drinkt
droom je dat je vader alleen door het leven gaat
en ooit bij toeval, niet in de droom,
jou gekregen heeft, droom je de droom die je vader ooit droomde
droom je dat je vader zegt: dit is een droom die een dode ooit droomde.

je gelooft het niet maar neigt ertoe te geloven
dat dit een droom is, maar een droom, jouw droom:
ooit was het de handgreep van een fietsstuur
die de vorm behield die een hand erin gegrepen had
nu hangt het aan het buikje van je vader
ooit was het een foetus en weigerde geboorte
nu ben jij het, en kruipt terug naar die handgreep
je hebt alle details in je droom gedroomd,
zoals de tanden die je vader op de grond liet liggen, die je
fonkelend uitlachten, dus ben jij allerminst de dood,
niets dan een geval van dood: je hebt de dood van je droom gedroomd.