Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 157]

Wiel Kusters
Een kamer
ballade

Het is een gesloten kamer
Deur en ramen wijd open
Ik schrijf deze keer met een hamer
Scherven om in te lopen

Of zijn ook die scherven gesloten?
Als vers valt de vis van zijn graat
Ik snijd me aan glazige moten
Het bloed stolt uren te laat

Men kan zich danig vergissen
Ik droom zeer zelden van mij
En is het van rottende vissen
Dan haal ik mijn dichter erbij

Het speelt zich dan af in die kamer
Ik ben dan met adem gevuld
En hoe ik ook proest en stamel
Het is steeds een ander die lult

Eens toen ik in het donker mijn brood at
Brood belegd met vlees
Precies op de plek waar mijn gat zat
Wist ik hij is hier geweest

Vraag me maar niet wie die hij is
Hij komt het duister niet uit
Als ik het helemaal zelf wist
Viel hij misschien door de ruit

[p. 158]

 

Ik ben terug in die kamer

 

Mijn ogen houd ik erbij

 

De vis die ik plet met mijn hamer

 

Dat kun je wel denken ben jij

 

 

 

Zo kan hij de dans nog ontspringen

 

Leven en sterven staan vrij

 

Dat is het geheim van die kamer

 

Hier geurt slechts de tegenpartij

 

 

 

Vraag me nu niet of jij jij bent

 

Ik weet vaak niet wie ik ontmoet

 

Als jij bij mij door de ruit rent

 

Herken ik niet eens je bloed

 

 

 

Ik raak met mijn hand nu een hand aan

 

Zij brengt mijn hand naar een hoofd

 

Ik voel daar een mond opengaan

 

Dat heeft mij die dichter beloofd

 

 

 

Het is alsof iemand fluistert

 

Iets luider fluistert dan schuim

 

Ik hoop dat jij nu luistert

 

Of huil je soms in de tuin?