Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 150]

Cees Nooteboom
Vier gedichten

Reductie

Vingernagels

zo absurd in de kou

Naast het verdriet van de spijker

vergaan in de schuur

Over dit aantal haast zich

een tragische schaduw van licht

Aards en toch niet bedorven

naar een beeld van mijzelf

Over een vat van alles bevattend

behalve een beeld van zichzelf

Het hele zou leeg mogen zijn

als niet het ontbreken bestond.

[p. 151]

Poëzie

Poëzie kan nooit over mij gaan.
Noch ik over poëzie.
Ik ben alleen, het gedicht is alleen,
en de rest is van wormen.
Ik stond aan de straten waar de woorden wonen,
boeken, brieven, berichten,
en wachtte.
Ik heb altijd gewacht.

De woorden, in lichte of duistere vormen,
veranderden mij in een duister of lichter iemand.
Gedichten passeerden mij
en herkenden zichzelf als een ding.
Ik kon het zien en me zien.

Nooit komt er een einde aan deze verslaving.
Eskaders gedichten zijn op zoek naar hun dichters.
Ze dwalen zonder commando door het grote district van de woorden
en verwachten het aas van hun volmaakte,
gesloten, gedichte, gemaakte,
en onaantastbare

vorm.

[p. 152]

Finis terrae

Ten laatste de aarde ontdaan van de stemmen van vrouwen,
haar gezicht afgewend van de maan,
verkoos zij de duistere rouw van de leegte,
verliet haar gedurige koers en zwierf
door de geopende mond van de hemelse zeeën,
een blad op een grote rivier.

Vergeten de namen van dieren en mensen
droeg zij de graven van goden door de plotseling naamloze zalen.
Niemand die telde of oogstte, niemand die maakte of schreef,
niemand die bleef.

Al het geschilderde sleet, de letters
lieten los en verbrandden, alleen nog de wenteling restte
die vroeger de tijd was
en werd nu een tijd zonder cijfers
uit zijn woning geslingerd,
de tijd zonder tijd van de dood.

[p. 153]

Nerval, de kinderen van het slijk

Wij stonden op het plein van de rede en de zuivere twijfel
en zagen hoe zijn schip met zijde geladen
de lichtloze koers voer naar de oceaan
om daar te vergaan.

Aan boord de portretten van vaders op vazen,
van al onze spinsels en dubbels,
een steigerend graf van sonnetten, het spookschrift van zijn gedachten
alles wat wij wisten en droomden
in de doornen kooi van het noodweer.
Helderziend door de bliksem verlicht
zo verdween hij uit ons gezicht.

Wij bleven achter als een standbeeld van vragen,
versteend tussen lachen en denken, de kinderen van het slijk,
een slinkend teken waar de tijd nog in rondwaart,
de huis van een monument
waarvan niemand de oorsprong meer kent.