Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 85]

H.H. ter Balkt
Gedichten

Gevonden voorwerpen

De verloren voorwerpen
zenden morseseinen uit, onhoorbaar
Honderden gevonden voorwerpen
schuilend in stations en politieposten
vullen de kasten de vermoeide planken
met verlorenheid die niemand afhaalt
Het is bijna een mirakel
dat er andere verloren voorwerpen zijn
door niemand gevonden;
je zoekt ze tevergeefs
tussen de gevonden voorwerpen
De telefoon staat niet stil
in hun sanatorium
De steden liggen vol verloren voorwerpen
Deze worden gevonden door dieven
en gene worden niet afgehaald,
omdat zij de verkeerde gevonden voorwerpen zijn

[p. 86]

Gogol in Praag

Naast Gogol zit een zouten pop:
Gogols schaduw
De paarden schrapen hun hoeven
over de straatweg

Een buikige theepot vol kraantjes
die donkerte uitgieten, is Praag
Strooien ruiters, helemaal verstard,
staren uit over de velden

De landweg stuift
Als een tros bloedzuigers
kleven de namen Chlestakow, Sobaskewitsj
aan de paardehalzen

De standbeelden van 't duister
voorbij; mijlpalen,
ploegland, krakend akkermaalshout
De koetsen voerden naar Dresden, Venetië
naar Karlsbad, naar 't zoete kuuroord
Gogol is een meerkoet

Onder lantaarntjes als halve manen
onder heksebezems als zonnestralen
met op zijn hielen: de tijd, de tijd
zwartgehoed, in een zwarte mantel

De koets sukkelt door Bohemen
op weg naar Rome
Gogol rijdt Praag binnen
over de Václavské Námĕsti, sabbelend
op een klontje suiker, steurpasteien
onder zijn mantel...
Gogol is een meerval

[p. 87]

 

Hoeveel dode zielen passeert hij,

 

hoeveel ruitjes, dorpen ‘als oude brandstapels’

 

berkebossen als eenbenige houten huzaren

 

Dorpskerken trekken een neus naar hem

 

 

 

De paardehoeven slaan vonken,

 

de zwepen van de koetsiers

 

schrijven deel ii en iii in de lucht

 

van De Lotgevallen van Tsjitsjikow...

 

 

 

Trappen; kroonluchters

 

Een knecht sleept de koffers omhoog

 

De inkt is opgedroogd

 

De kaarsvlam spettert, roetvlokken

 

vermengen zich met de nacht

 

 

 

Een heuvel baart het Ertsgebergte,

 

een vlooieëi baart een dikbuikige stad:

 

Praag met achthonderd torens,

 

roetwolken springen over de paleizen

 

 

 

Akáky Akákyjewitsj en de loden zolen

 

van de duivel vervolgen Gogol

 

Hij heeft het koud

 

Zijn lange neus b-b-b-bibbert

 

Hij haast zich de Karelsbrug over

 

(Hij heeft zich de Karelsbrug overgehaast)

 

 

 

Aan de brugleuningen: ijs

 

In de schaduw van de Burcht: Hitte

 

Zijn inkt is opgedroogd,

 

‘ik ben onsterfelijk’, snikt hij

[p. 88]

 

Hij gluurt naar de klok

 

op het oude raadhuis, bijna dezelfde

 

als die hij ooit zag in Lübeck:

 

als het hele uur slaat flaneert

 

de suikerzoete apostelbende

 

rond in een halve kring

 

 

 

Gogol is een meerkoet

 

rondstappend door Praag

 

Versteende rietkragen zijn de huizen

 

en de pleinen: versteende vijvers

 

(Gogol is een meerval)

 

 

 

De koffers worden de trap afgedragen

 

de klokken tikken dòòr

 

De bals bleker en bleker,

 

de paleizen blijven achter

 

De koets (naast Gogol

 

een witte zoutpop, zijn schaduw)

 

ratelt verder weg van Rusland