Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1982 (nrs. 21-24)

[p. 67]

Hans Tentije
Uit de cyclus ‘Nachtwit’ (2)

Om ook maar iets op elkaar in te lopen

of op de over 't asfalt jagende wolken

eindelijk een voet te kunnen zetten

de weg langs die soms helt, uit zichzelf

een helling neemt, in zichzelf besloten 't uitzicht opent

alles onveranderlijk verandert -

ik wachtte op haar in Arles, op een grijzige kade

in de bocht tussen 't station en 't museum Réattu

kolkte de Rhône, opgezweept

door de noordenwind

ondermijnde stenen pijlers - een verdwenen brug

van oever tot oever de hemelboog daarboven

de tijd zoek te brengen onder de geelste platanen

met 't wegschoppen van afgevallen stukken schors

't tellen van twee, hoogstens drie afgemeerde aken

‘... ze komt, komt niet, komt...’

[p. 68]

 

geen luwte, nergens beschutting

 

tegen 't verdere verloop -

 

 

 

achter 't hekwerk bij de thermen

 

de zwerfkatten, vlak aan de rivier waarin niemand ze als jong

 

heeft weten te verdrinken

 

 

 

is er behalve de wind die ze aait

 

 

 

nog de vrouw die ze iedere dag komt voeren

 

alleen nu, langer dan anders, blijft staan praten

 

 

 

tot een van de katers, een cyperse, 't genoeg vindt

 

z'n nagels in haar jurk zet, met trillende staart

 

tas en benen natpist -

 

 

 

ik wachtte in Arles, maar zij was door naar Aigues-Mortes

 

 

 

't licht mondt er uit in een vlakte

 

water valt weg tegen de lucht - op 't buigen

 

van zeegras en riet

 

 

 

deint 't gezicht dat ik graag was vergeten

 

en toch niet meer goed voor me halen kon

[p. 69]

 

Aigues-Mortes - binnen de uit zout opgetrokken muren

 

 

 

waaraan 't ruisen zich allang heeft verwijderd

 

zo ongeveer als ik me ooit verwijderde van zee

 

 

 

had ik haar zeker gevonden

 

maar niet zonder dat ik begonnen was

 

haar meteen weer te missen -

 

 

 

wolken stonden zwart in de ramen

 

 

 

't begin van de avond erna