Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1981 (nrs. 17-20)

[p. 144]

Hans Tentije
Uit de cyclus ‘Nachtwit’ (1)

Zoveel ijler, zoveel minder 't mijne

op dunnere bladen van de wind verstoven

brandende schaduwen in

nog zouter uitgeslagen, ingekeerder de tijd

of, even, teruggedreven naar de kust

't tijdverdrijvende, 't schuim in zich opzuigende

later er toen al was -

haar bewegingen tegenstrijdig als die van dit water

de gelijktijdigheid van eb en vloed

't in 't niets uitgespaarde

[p. 145]

 

Ergens, dus waarom niet hier

 

 

 

‘...mezelf scheren, voor een spiegel, in een

 

hotelkamer, en buiten was de zee...’

 

 

 

't licht aangescherpt achter de branding

 

waar 't kijken op afschampt - er is niets

 

dat 't tempert

 

 

 

tussen mesheft en gezichtshelft de twijfel die raspt

 

geen schittering

 

is als deel van de verte ooit dichterbij geweest

 

 

 

rondom me de vloedlijn, door water omringd ben ik

 

nog middenin dit uitgesneden oneffen

 

 

 

even -

 

 

 

ik sta voor een spiegel en zie 't vuil

 

in 't wit van m'n ogen, de opengeschoven

 

vitrage slaat lauw golvend naar binnen

 

 

 

beweegt aan weerskanten

 

wat in m'n verbeelding als verdwijning opduikt

[p. 146]

 

door 't glas, door de overspoelde glazen afstand

 

heen de diepte, 't oppervlak

 

waarover deze spiegeling scheert -

 

 

 

't bed onafgehaald, onze lakens in elkaar

 

verward, naar 't voeteneind weggetrapt

 

 

 

(losgemaakt uit dit schelpige

 

slecht gepolijste, haast al van tijd ontdane

 

uitzicht)

 

 

 

haar zoute, gesprongen lippen

 

 

 

's nachts, toen ze bovenlag

 

zich tegen de zwartgelakte spijlen afzette

 

 

 

‘...opstijgen van de top van een golf

 

zoals een albatros, bijna zonder een enkele vleugelslag

 

blijven voortzweven

 

 

 

tussen de seizoenen door

 

een paar reizen om de wereld

 

te maken...’

[p. 147]

 

't zachtst van haar billen

 

 

 

maar hoe vaster ik haar omklemd hield

 

des te meer me ontglipte -

 

 

 

straks bij eb lang 't strand gaan

 

uit alle schelpen die ene langwerpige te kiezen

 

hem wetten op de rug van m'n hand

 

 

 

mezelf scheren

 

 

 

met net zo'n lemmet als toen

 

waarmee ik in vlokken 't schuim van m'n wangen schraapte

 

terwijl 't dons hardnekkig achterbleef

 

 

 

dat, en al 't andere

[p. 148]

 

De golfslag, de grote -

 

 

 

zich 't vergeten herinnerend

 

de wind, 't omspoelde dat voorafging indachtig

 

 

 

wat van de bodem losgewoeld

 

hier z'n neerslag vindt - me in haast onzichtbare deeltjes

 

heel even voor ogen zweeft -

 

 

 

die zich verliest over een zo lange breedte

 

bladloze spiegel wordt, door zand en schelpen opgezogen uitloper

 

 

 

't dunste ijs van de zomer