Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1981 (nrs. 17-20)

[p. 110]

J. Bernlef
Gedichten

Morandi

Onder de brede vleugels van het kwaad
stelt hij zijn smalle flessen op
het licht is schraal

De flessen zijn heel traag
hun kleur trekt onder onze ogen weg
eens werd hier iets gezegd

Maar het is laat en het is stil
onder de vleugels van het kwaad
stelt hij ze op, zijn breekbare brigade

Nu tellen wij alleen hun schaduw nog
de hoge halzen reikend naar het licht
onder de brede vleugels van het kwaad.

[p. 111]

Foto en feit
(Antonio Saura)

Er is een foto gemaakt
(op de achterkant staat de datum)
er is een foto van een executie gemaakt
een foto van een geblinddoekte man
vooroverhangend aan een paal.

Daar laat hij het niet bij
hij krast net zo lang totdat
het negatief te voorschijn komt.

Daar laat hij het niet bij
hij verziekt het negatief
tot diep in de lens, tot
in de loop van de tijd

zij elkaar ontmoeten
woedend en bloedend
foto en feit.

[p. 112]

Riviergezicht met roeiboot
(pen in bruin 5,4 × 8,8 cm; ca. 1624 getekend I.V. Goien)

Nauwelijks groter dan een
luciferdoosje: vier mannen in een boot
op weg naar de overkant

Twee eenden als inktmoppen
vermomd
rietkraag - wilgetenen.

Hoe klein hij mij krijgt om
zo aan de einder te verdwijnen
onder het postzegelgrote zwerk.

[p. 113]

Tafel van verdriet
(bij tekeningen van Co Westerik)

Hij heeft handen, voeten en verdriet
hij heeft een keukentafel
om aan uit te huilen

Een harde tafel zonder kleed
nerven tekenen zijn wang
zijn hand hangt zonder houvast naar beneden

Hij heeft een kind nodig of een vrouw
die troostend in de schaduw staat
of de gedachte aan een brief
geen van drieën is voorhanden.

Als straks de aanval over is
hij rechtop in de regen loopt
met kind noch kraai alleen zichzelf
staat hier nog steeds een tafel.

[p. 114]

De schilder en zijn vrouw
(voor Hans en Nel Nahuys)

Zelfs als ik droom
is het in hout
in uiterst trage ringen
in kwast en tak
ontpop ik mij
tot in de morgen
ik opsta en in de
bomen voor de deur
niets ontdek dan
lijn en licht en
plat als mijn palet
zet ik dan volle vormen
op een blad papier
die jij niet herkent
en ben pas tevreden
als je niets zegt
maar eenmaal beneden
onder de bomen mij
je dromen uitlegt
met dat lachje van
echt was het niet maar
ook niet helemaal niet
alsof een rechthoek een
beetje een cirkel wou worden
zoiets als op jouw doek
maar dan net
even iets anders
snap je het?
ach nee natuurlijk
dromen zijn bedrog
maar hoe mooi hoe mooi
zijn die bomen
kijk nou toch eens

[p. 115]

 

jij loopt altijd maar te dromen

 

ziet niets waar denk je toch aan

 

en wat anders kan ik dan zeggen:

 

aan jou, aan jou en de bomen.