Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1980 (nrs. 13-16)

[p. 60]

• Hans Tentije
• Drie gedichten

't Paard

Alsof 't hem voorgoed moet worden ingewreven
mag hij ondersteboven z'n leven, de damp daarvan
met opengesperde neusgaten opsnuiven

opgetakeld aan al z'n poten tegelijk
tot vlak boven de grond, z'n kop verder
dan weigerend achterover -
't flitsen van 't villen witter weerspiegeld
in een steeds donkerder stroom

zo dweilt hij zichzelf bijna op

z'n vel naar twee kanten afgestroopt
tussen romp en zoldering gespannen - vleugels
van een naakte schimmel

waren ze minder de zijne dan zou hij opstijgen
op de warmte van z'n eigen bloed

[p. 61]

Deze weg

Ook dat tot staan gebracht -

even afwezig als breekbaar, even
uiteenlopend maar tijdlozer nog - uitzinniger
vlammen ingejaagd

achtergebleven in een later
uitgesneeuwd ogenblik dat langzaam overgaat
in een harsig getik van de regen
als blijkt dat de mist die is opgetrokken
nooit iets verhuld heeft

want kijk, wat je ziet
ligt vast op al opgedoekt linnen

in zoverre
onzichtbaar gemaakt dat 't teruggrijpt
op wat amper voorhanden is
zich tussen helling en open veld
telkens weer uitvlakt

't weggemaakte, tot weg gemaakte

dat begint waar 't ophoudt, glooiend afloopt
z'n diepte uittilt boven z'n verdwijnen

en in de windstilte de wind
die alles loswoelt, boomkruinen golvend opstuwt
overspoelt een ontbladerende hitte
de uitlopers van hun schaduw, 't
droogvallend licht

vastere grond; geen stilstaan zo gauw
dat dit aanaardt -

denkbeeldig de weg
die zich naar overal uitstrekt, waarop 't einde
onophoudelijk wijkt

hoe verder ik terugdeins, hoe meer
't me raakt

[p. 62]

Provençaalse fontein

Plataangrijs en slijtend
naar een jonger en jonger wordende vorm
door wingerd omrankt, in steen gerijpte druiven
z'n voorhoofd zo leeg als z'n ogen
een eeuwenoud jongensgezicht

in geen enkele spiegeling zijns gelijke

stijgt uit 't bekken geboorte
als dood naar hem op
onlesbare schaamlippen van aangroeiend mos
sluiten zich om de bron, 't water
dat nog welt uit z'n mond

onder 't loof en de druiven een moment
lang een kloppende fontanel -

zo'n schoot die hem misschien maar even wiegt
terwijl al 't andere voortdurend liegt

[p. 63]

• Hans Tentije
• Nog eenmaal^*

En met de honden ver vooruit tenslotte
toch een plek te vinden, plaats misschien van bestemming

aan de rand ervan de takken uit elkaar te buigen

't uitzicht dat zichzelf schildert
als iets wat niet, nee, nergens over gaat
te beschrijven als niet net tussen vloeiblad
en papier een vlieg was geplet

dichtgesneeuwd beeld later, voorstelling
vastgepind aan waaiende struiken

hoe bijvoorbeeld blauwe regen klimt langs de vorst van 't huis
en pluizen die ik wegblaas omlaagzweven
naar de aanlegsteiger beneden

ontsnapt me niet nu, maar voor altijd hierna

terwijl asbest krimpt en scheurt
bovenop de daken, groeien vlieren uit de laadruimte
van achtergelaten wagons, zet ijzel zich af
als glazuur op 't steenslag, wuivend
gras tegen dat 't avond wordt

alles nog eenmaal in lichterlaaie

blad papier dat binnen z'n dubbele begrenzing de neerslag hiervan bewaart -

dat te beschrijven

* Eerder gepubliceerd in Wat ze zei en andere gedichten (Amsterdam 1978). Deze tekst wordt door de dichter beschouwd als het ‘programmatische’ gedicht dat zijn poëzie-opvattingen het beste weergeeft (red.).