Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1980 (nrs. 13-16)

[p. 64]

• Wiel Kusters
• Naturaleza muerta

Gedolven vis, tot rottens toe bewogen,
gestegen op de wind. Je hebt mijn hand geroken,
mijn hand geschubd. Ik sluit het raam,
verjaag de slaap. Je geurt zo sterk.
Omdat je me verdraagt.

[p. 65]

 

Zolang je hier toevallig bent, wordt ook aan mij

 

niet zwaar getild. Wil je geen vis meer zijn

 

maar rottenis en schubben in mijn plaats,

 

dan graag. Jij een antwoord,

 

ik de vraag.

[p. 66]

 

De korst van zout die je omgeeft ten spijt

 

geboren en vergaan in slijm waar slijm

 

in zichtbaar blijft, verloren schub,

 

verdronken lucht, vergroeide geur

 

van je vergeten naam.

[p. 67]

 

Een andere vis, daar lig ik tegenaan

 

of jij geen vis meer bent, beplakt met schellen

 

die je zeer misstaan. Geurige genoot,

 

hoor me eens proesten, zo kan ik me

 

niet laten gaan.

[p. 68]

 

Een ik is maar een vis die stikt

 

en meters uit de schaduw ligt.

 

Daar ligt hij goed voor wie op mij gebrand.

 

Geen klamme vis in 's hemelsnaam geen hand

 

die naar me reikt. Naar ik.