Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1979 (nrs. 9-12)

[p. 30]

Konrad Bayer •
Franz •

in mijn hand ligt een bol. het wordt donker. wat is een bol? wat is een hand? wat kun je met een bol en een hand beginnen? franz haalt ongeïnteresseerd zijn schouders op. gisteren was het erg heet. ik laat de bol op de grond vallen. hij springt op en valt. nu ligt hij stil voor mijn voeten. franz heeft zijn ogen gesloten. het ruikt naar verbrand papier. wit en zwart. papier en as. ik herinner me dat franz op een keer zijn ogen opende en mij aankeek. misschien heb ik me vergist. ik heb eigenlijk zin hem hier alleen te laten zitten. het is 19 uur 35. ik heb honger.

franz is helemaal wit. hij heeft witte handen, een witte neus, witte lippen en witte haren. zijn pak is wit. zijn witte das is zorgvuldig gestrikt. voor mijn part mag hij hier blijven zitten. ik doe die deur open en ik verlaat de kamer.

in mijn schoenen staat heet water. grote bloemen spatten uiteen in de wolken. over mijn handen loopt het zweet. mijn hemd plakt aan mijn rug. ik doe mijn boord open. mijn ogen plakken met wit zout aan elkaar. het ruikt naar verbrand papier. ik bons met mijn vuisten op de deur.

franz opent zijn ogen. hij is heel rustig. zijn ogen plakken een beetje aan elkaar en hij zegt: ga zitten. zijn stem is heel rustig. ik hoor zijn stem. die stem zegt: ga zitten. het is een rustige stem in een wit pak.

franz staat tussen de witte muren. hij keert mij de rug toe. zijn wit hemd plakt aan zijn witte lichaam. hij raapt de bol van de grond. hij tilt hem op, alsof hij geen gewicht had.

ik zit en open mijn ogen en ik zie franz. het is ondraaglijk licht geworden. franz is helemaal wit. ik zal blijven. het zweet loopt in mijn schoenen. ik laat mijn handen omlaagvallen. ze hangen heel rustig. voor mij brandt een witte vlam.

ik pers mijn zwetende lijf tegen de witte muren. mijn rug stoomt. de hete, witte vlam drukt mij tegen de muur van de kamer. de rustige stem zegt: ga zitten. de kamer is helemaal wit.

het ruikt naar verbrand papier. de bijtende rook jaagt het water naar mijn ogen. ik kan niet meer ademhalen. het hoesten jaagt het zweet uit mijn poriën. de rook brandt in mijn longen.

ik beweeg mij langzaam. ik til mijn handen op, alsof ze geen gewicht hadden. voor mij brandt een ondraaglijk hete, witte vlam.

ik bons met mijn vuist op de muur. een stem zegt rustig: ga zitten. het ruikt naar verbrand papier. mijn handen zijn helemaal wit.

ik geef toe, franz is god.

[p. 31]

Konrad Bayer •
Het sprookje van de beelden •

de koning verschijnt die er uitziet als hubert aratym en zegt tegen sneeuw witje die er uitziet als sigrun fröhlich: ‘rot op!’ huilend verlaat sneeuwwitje, ze komt uit oberösterreich, het paleis dat er uitziet als café hawelka en betreedt het slotpark dat er uitziet als de oude donau de lange kristalblauwe sleep achter zich aanslepend die er uitziet als het openluchtbad gänsehäufel. vogels die er uitzien als tomaten tsjilpen in de takken die er uitzien als de televisie. plotseling blijft sneeuwwitje staan en raapt een gouden ringetje dat er uitziet als een oceaanstomer uit de sneeuw die er uitziet als de wiener kurier. dan verrijst er voor haar ogen die er uitzien als meneer theo de ober een ridder die er uitziet als de engelse tuin in münchen en wel uit een spleet die er uitziet als de tafels van vermenigvuldiging in de aarde die er uitziet als een recept voor appelgebak en stijgt ten hemel die er uitziet als mijn grootvader zaliger. sneeuwwitje huilt nog altijd en haar tranen die er uitzien als paarlen vallen op de grond die er nu uitziet als een hond en pakt haar zwaard dat er uitziet als het warenhuis gerngross aan de weense ceintuurbaan die er uitziet als een ceintuur en stoot het in haar hart dat er uitziet als drie meubelstukken. bloed dat er uitziet als pennywafels schiet uit de wonde die er uitziet als een bloedworst met zijn gapende randen die er uitzien als het burgtheater. haar ledematen worden wit alsof ze zwart van het vuil waren en haar gelaat kleurt zich groen als een berg cokes. dan sterft ze eindelijk alsof ze leeft. de zeven kleine dwergen die er uitzien als de zeven doodzonden zitten in het kabinet om de hoek dat er uitziet als friedrich achleitner en lachen alsof ze naar de bioscoop gaan.

[p. 32]

Konrad Bayer •
Sinds ik weet •

sinds ik weet dat ik alles zelf bedacht heb, vermijd ik het met mijn vrienden te praten. het zou dwaas zijn. natuurlijk pas ik ervoor op hun te zeggen dat ik ze zelf bedacht heb, omdat ze het verschrikkelijk hoog in het hoofd hebben en geloven dat zij mij bedacht hebben. het zou hun ijdelheid kwetsen. ik sta verbaasd over de ijdelheid en arrogantie van mijn bedenksels. gisteren wilde iemand met het argument dat hij mij geld geleend had, een behoorlijk groot bedrag van mij hebben. ik probeerde hem de zaak voorzichtig uit te leggen, maar hij begreep helemaal niets, en ik bedacht dat hij zich op mij wilde storten, want ik ga in mijn bedenksels strikt logisch te werk. ik sloeg de deur voor zijn neus dicht en bedacht een middag met zon. het was heel mooi, maar vervelend. daarom liet ik het elf uur 's avonds worden, las een boek en ging naar bed.

ik heb de dag van vandaag bedacht en ik ben er erg blij mee. ook met het feit dat ik de muziek heb bedacht ben ik heel tevreden.