Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1978 (nrs. 5-8) (1978)

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1978 (nrs. 5-8)

(1978)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 66]
Peter Blue Cloud • Beer • Een totemdans zoals hij gezien wordt door Raaf voor RanoiesGa naar voetnoot1 De zwarte beer doet een vreemde en schuifelende dans voetje voor voetje, langzaam, hoofd achterover, ogen dicht Onder een ruim vallende mantel, de mond dichtgenaaid om een uitgestoken tong van roodbespatte cedersnippers. Voetje voor voetje, langzaam, in een sjokkende schaduwdans in de mist en regen van hoge dichte varens, onder een druipende, tikkende spar, de echo van raaf ochtendschreeuw van ongewenste nachtelijke visioenen. Het lijkt eerst een zware, scheve boomstam het geluid van een krakende val onderbroken tussen grond en laaghangende lucht, dan onthult een mistflard een reusachtig hoofd dat boven in de zilvergrijze vederpaal is uitgehouwen. Geknars van kwade tanden op de kust vol drijfhout en orca spuugt een rest uit van met pokken overdekte zeelui. Voetje voor voetje, traag gaat de totemdans verder, van hemel naar aarde het scheve gewicht van paal en mensen en beer en nu ook de trommel, rechthoekig, met franjes van klepperende klauwen. Met diep gedreun begint een lied - van het zwarte leisteen, eens gesneden tot de schalen die nu zijn gebroken, waarvan scherven om een niet voorziene dood in wanhoop zijn verstrooid. Grote cederpalen in vochtige aarde, deze woningen spreken met donkere doorgangen, (de rib van een stamGa naar voetnoot* is een broos deel van een uitgeholde kano
[pagina 67]
of wat overblijft van een gestolen huispost, onmetelijk erfgoed in vreemde musea binnengesleept) en nog, en voor altijd gaat de vreemde en schuifelende dans door, voetje voor voetje en langzaam. En dag na dag brengen treurliederen en klagende stemmen al het andere tot zwijgen wanneer uitgeholde kano's met rustige peddels de doden in een eindeloze stoet naar heilige eilanden brengen. En aarde valt door scheuren in het dak en vult de grote en stille woningen. En totems waarvan grote ogen naar de lucht of naar de aarde staren, hangen scheef. En de dood van een dorp is een groot verdriet, en de pijn der overlevenden is een kwelling die nooit overgaat. Langzaam en behoedzaam stap voor stap, in balans en onhandig in zijn schoonheid danst het kind. En grootvader slaat op de trom slaat ingehouden op de trom en zijn stem is heel, heel laag, en het lied is een belofte aan een volk gegeven in de oude dagen van de toekomst. En grootmoeders stijve en gezwollen vingers weven cederbast en varens en sparretwijgen, en zo nu en dan zoeken haar ogen ver weg en intiem naar het dansende kind. De beer weifelt op zijn hongertocht, staat stil en snuift de lucht op - dan in een droom, als tijdens een vasten begint hij
[pagina 68]
te schuifelen voetje voor voetje, traag, terwijl de dans verdergaat. Berkeley, Californië 25 november 1973

[pagina 69]
Peter Blue Cloud • Wolf diep gravend in de aarde tot het graf gereed is, schuilend in de schaduwen van de dag, hijgend, zweet, geklonterd droog bloed en een pootstomp, wordt het grommen van wolf zacht gejank van een zeurende pijn. het wijfje klaagt om de verstijfde bevroren jongen, likt de berijpte snuiten met het zoet van cyanide sporen, ze legt het dampend vlees voorzichtig voor hen neer als een offer, ook al weet ze dat ze dood zijn. over aarde en sneeuw opgejaagd, met barstend hart tot aan de helder rood hamerende hartslag, en nog verder; éen voor éen schoot het geweer hen af, de echo weergalmde een verschikkelijke en ongekende bloeddorst. uitgestoken zwarte tongen, geen nachtelijke zang meer, deken van geluid, het klagen van de aarde, vergeefs, haar lege schoot, en het zaad droog en ruisend tussen vergeten bladeren. een wind van hollende bladeren over de prairie, een geur van pijnen, in het bevroren noorden de muskegmeren verlopen voetsporen in zandsteen uitgesleten - korrels die de tijd, het scherp van de woestijnzoom wetten. zacht omlijnde stemmen klagen 's nachts, de wolven zitten in een kring en vragen de maan om raad, schaduwen, hagelvingers van gebogen sterrelicht laten aarde's kalebas tot op geveerde wortels ratelen. voorbij oorsprongen vloeien de levensliederen der vele aardse stammen en families samen in éen lied een welkomstdans voor ongeborenen
[pagina 70]
die in de zonnevingerige dageraad op hun geboorte wachten. en voor iedere schepping is het spoor van de hartlijn in een teer patroon van herinnering geëtst, webben van grote verfijning; de seizoenen volgen in een harmonie van dag en nacht. het lage wolvengehuil in de oren van mensen eerste wijsheid verkregen van een ander door een stil lied van meditatie de raadskring hecht verbonden door haar wezenlijke kracht. en de rustige manier van leren was het voedsel en vonk de haard van medelijden die alle anderen uit aarde geboren warm omwikkelde in de harmonie van wederzijdse behoefte. dankbaar zochten de geesten van uitzonderlijke mensen naar meer wijsheid bij hun broeder wolf zijn clan een sociale orde van kracht door duurzame verwantschap. en ze erkenden de plaats van de wolvin in balans met die van de mannelijke aanvoerder. gezins- hoofden die gehoorzaamd moesten worden omdat hun eerste wet de overleving gold. en bestudeerden het patroon van de jacht waarbij ieder een speciale taak had bepaald door behoefte en uitgevoerd zonder de geringste aarzeling. en samen huilen ze laag het wolvelied, de drummer, hoofd omlaag en - stem omhoog - de zanger in dank aan broeder wolf, jouw lied zal nu in onze stemmen verder zingen.
[pagina 71]
weer het geweerschot en dichtklappende kaken van stalen vallen en giftig aas, de premieschutter en de pelsjager rovers vol hebzucht wier geesten grote leugens baren. en terwijl hij zacht zijn doodslied klaagt wankelt de laatste wolf en valt dood neer terwijl de wind zijn stem de toekomst binnendraagt. en de stem is een beschuldigend huilen in het brein, in het hart dat wild samen- krimpt jij ook, ik hang mijn dood rondom jouw nek. klaag om de bison en de bever, beklaag de vos en de poema, schreeuw om de grizzly om antiloop, wapiti, eland, kariboe en vele andere die de dood ingingen, de eerste wezens die ijdelheid moesten kleden, Indiaan, broer, was de bloeddorst van je naakte geest en vast en bid dat je geest opnieuw groeit en word herboren in de onschuld van de jeugd zuiverheid onze maker wacht op je oude belofte. de wolf heeft in de droom gevraagd of de raad naar zijn stem wil luisteren laten wij nu op deze plaats onze geest openstellen.
[pagina 72]
verstrooid en verloren valt het volk uiteen. het weesgeworden kind heeft honger, waar is de morgen, waar houdt hij zich schuil? er komen vier stemmen uit vier windstreken het centrum is harmonie het centrum is het begin spoorzoekers en boodschappers teruggeroepen, de raad is de geest is versmeltende gedachte de geboorte van het volk, wanneer nu krijgers zich tegoed doen eten ze gloeiende as hitte van vuur samengebalde energie. het genootschap der krijgers is het wolvengenootschap is de clan-familie hart van de stam. toorn die wijsheid zoekt beraadslaging na meditatie er is een visioen dat als heilig bewaard wordt. ik dans op mijn drie overgebleven poten, kijk, de herinnering aan de vierde houdt mij in evenwicht, zie, mijn wolkje witte cyanide adem-mist, hah! gespannen pezen doen de ingehouden donder van de hemel trillen, huh! stalen vallen, ik weef een halsketting van jullie klemmen, hah! ik schop stofwolken op met mijn snel-dansende poten, huh! ik word jij die voor hen danst, hah! ik werp een zware jas over je rug, huh! mijn schaduw zal jouw bonzende enkel omklemmen, huh! je zult denken dat je mij bent in de nacht van de volle maan, huh! ik kraak jouw lange botten, zuig het merg eruit, snuffel aan je afgehakte kop, vóor mij het spoor, scheur vlees aan repen, de flarden weven een net,
[pagina 73]
kauw haar en vingernagels tot moes ik sla jouw menselijke lijm op mijn etterende pootstomp, hah! nu dans jij, broeder, nu dans jij. 28 jan. 1974 hawk circle, sonoma	voetnoot1 Richard Oakes, een der (later overleden) indiaanse bezetters van Alcatraz. voetnoot* hier in de betekenis van tribe.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Peter Blue Cloud

vertalers

H.C. ten Berge