Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1978 (nrs. 5-8)

[p. 114]

• Armando Silva Carvalho

• Het gewicht der grenzen

Hier ben ik. En mijn tekst.
Fragmenten. Gevoelige fragmenten, kleine
ingewanden waarin wormen zich verbergen;
een zoet poeder;
dan een wond.

Let goed op de zinnen.
Op de langzame versmelting van letters onder de maag.
Je hebt me verwond. En de lettergrepen van een zee
reeds zo, zo lang verlangd,
die zul je later horen,
redetwistend over Marx, je vrienden kwetsend,
of wanneer je hand in hand loopt met de machthebbers van de verveling.

Ik dring slechts aan opdat je mij ontdekt.
Min of meer eenzelvig. Op de rug gelegen
of gewoonweg zonder honger
lezend de bladzijden van de tijd.
Zwaar ben ik nooit geweest.
Trouwens, merk op, wanneer de teksten exploderen
en in de lucht de duizenden gedulden hangen
boven het geduld;
wanneer de eenzaamheid afschubt
als een bedenkelijke vis,
wordt alles licht, uiteindelijk, dicht, hecht,
en kun je horen, huilende,
een hond badend in tranen.

En die ben ik. Een hond binnen de tunnel.
Reeds met kapotte poten. Nog kouder. In de kou.
En stelend, van de ouden, botten
bijtend, van de modernen, mythen.

Dichters beginnen waar dit eindigt.
Deze ontstoken pleister die jij op mijn ogen legt.
Een land houdt op. Een ander wordt meteen geboren.
Het grondgebied ben jij,
bevolking, regering.
Geleide liefde; levend land
der cynici.

[p. 115]

 

Kom aan: schud af de stille wapenen

 

der leugen.

 

Verleg de grenzen

 

met je luguber lachen.

 

 

 

Ik, zee, dubbel windsel

 

om de zon der liefde,

 

brand op aarde. Kom en ga.

 

En, meer dan dat, ben dit.

[p. 116]

• Armando Silva Carvalho
• Een zekere verwoesting van het natuurlijk milieu

Nog voelen wij niet de pijn der hefbomen
noch het schuinse gewicht der winches.
Maar het ijzer, dat blind is, achtervolgt ons reeds.
In het gras, waar zich de zon voortplant in wormen
en het levend licht zich in kanaaltjes infiltreert
- luistert de trieste troosteloosheid van de flora.

De rivieren in de milde boezem in zwangere Steden,
het troebel magma, brillen, doosjes,
bedeltjes,
die zieke bries waarin je inslaapt, in bedwelming,
dat alles stuurt je terug naar
de zakelijke ademhaling onzer dagen.

Nog ruiken wij geen acrylzuur kaneel
of plastic lupine
die ontluikt in de gespannen
velden der rusteloosheid.

Nog struikelen wij niet behoedzaam in de stilte
want het geluid is van het droge hout
dat knettert in soliede spaanders
in dit azijnzuur woud
onzer ontgoocheling.

Handschoen in handschoen, gaan wij voort
omnivoor;
binnen de aarde valt eendere nevel^*.
Opaak gevoel van pletbaarheid verdrukt
doorschijnendheid op grond
van aarde,
slijk omzomend.

Zo herbeginnen wij.
Zo waken over ons de dagen
en verstikken ons.

* Fiama H.P. Brandão

[p. 117]

• Armando Silva Carvalho
• Lissabon, bruid van de Taag

Laten we eerlijker zijn.
Soep is niet altijd (zelfs niet uit een pakje)
hartverwarmend.
Zelfs niet de liefdevolle plastic hand
die langzaam onze hersens
inzeept.
Machines buigen zich over de drempel
van de ziel. Doorzoeken. Onderzoeken rijkelijk
voorzien van cijfers jouw, mijn, onze
kleine zondagse gedachten.
Iemand, aan de Kade der Kolonnen,
vist een condoom op, een verpakking,
een droom.
Nee. Niet deze zijn de woorden van vandaag.
En reeds de Grieken hadden labyrinten.
De roze vis, de melodie die opstijgt van de afslag,
zeelucht - hooi dat tot je lippen
komt - velden van strand -
kunnen ons nog bekoren.
U kunt de Sfinx beklimmen, foto's nemen
en de kinders zetten op de glazen vloer
van de plateaux. Dat levert op.
De kleren die je aanhebt zijn vervaardigd van de vezel
die zich om de timpanen slingert.
Moeders becommentarieren, wenend, bij de beeldbuis,
zoveel noest verdriet, verkrachting van hun
huizen, eettafel,
hun eigen bed.
Laat ons dus zeggen: gij, fabelachtige structuren van staal,
spelonken van soliditeit,
roept, weent, wat meer wilt ge van ons?
Een dunne bloeddraad, een subtiele spin
die u omwikkelt, u alien.
Stap in de auto en accelereer het wenen.
In het handschoenenkastje ligt een papieren zakdoek.
Snuit je neus. En wacht de nacht af
in volmaakte staat van reinheid.