Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1977 (nrs. 1-4)

(1977)– [tijdschrift] Raster– rechtenstatus



[pagina 106]
Bert Schierbeek Weerwerk ... zegt Marcel Marcel Baillon net van zijn traktor gestapt hij heeft gemolken hoofd rood haar rood helemaal rood bloedrood dus van de gloeiende zon het teveel aan wijn tussen twee slokken bier door zegt ie: wijzend op een mus (op een telefoondraad) soms blijft een vogel zitten maar nooit lang dan tikt ie met zijn vleugels tegen de lucht en vliegt weg hij valt niet hij tikt en weg is ie ... die is goed georganiseerd die weet waarheen naar plaatsen waar wij niet kunnen zitten of staan hij kent het land van boven en weet van te warm ('t is 40° Celsius in de zon) ... misschien naar de Nigaudière (om te zwemmen) of naar Rue Heureuse
[pagina 107]
Longue Rue, l'Arbre Joly Coq Banni of Mon Idée om onder een blad te gaan zitten maar... weer niet lang ik denk aan Molema in Beerta, een melancholieke boer voortdurend in gevecht met het weer, die tegen mijn oom zei: Koos kerel een boer het gain leevn, wie ken 'n tegen 't weer nait op (hij hield er ook mee op) zegt Marcel (na twee slokken bier en zwijgen) soms tik jij tegen de wereld meestal tikt ie tegen jou een vogel levert weerwerk tikt en vliegt weg mijn broer hing zich op 'k snee hem los dood leek ie tweemaal zo zwaar kwam de politie en zei had je niet moeten doen eerst naar de dokter gaan de ezels was ie zéker dood geweest soms is 't zo warm smelt het asfalt onder je poten vallen de mussen van het dak kunnen zich niet ophangen ... je moet wel gauw komen kersen plukken anders vreten ze ze allemaal op ... 40° Celsius in de zon alleen nog dorst beesten honger en dorst ze slachten alles af veel vlees geen geld
[pagina 108]
(stapt op) tot straks (2 juli 1976) 's middags hangen we samen in de boom en plukken kersen zit ik weer in de molen van Schiphoes in Beerta en zie de hele wereld wel van Wanschoten, Wedde tot Nieuweschans boven in de kap boven de houten tandwielen op de as van de wieken en zie Drieborg en Finsterwolde en wel heel het land in korengeel en grasgroen en de beesten en ook de mensen heel klein midden in het gele zinderende koren kleine zwarte vogels maaiend met hun armen in de gele massa tussen de groene weilanden en de bruine velden onder een kokende zon... ze zichtten alles: tarwe rogge haver gerst maar ook : paardebonen, erwten, blauwmaanzaad en ka- nariezaad... 't land was nog vol mensen geen machine te zien zegt Marcel (vanuit de boom) zie je die balk daar in de schuur, die balk daaraan hing ie mijn vader ook als de mensen het hier niet meer weten hangen ze zich op altijd wel een paar per jaar soms ben je op tijd om ze los te snijden dan komen ze bij en zeggen dagen lang niks werken en zeggen niks tot ze 't weer doen wie 't eenmaal gedaan heeft doet het weer denk je: dit is de aanloop een eerste ademtocht geen woord te vinden om het uit te drukken
[pagina 109]
de eerste abstraktie van die grote gele groene en bruine vlakken en de sloten en het kanaal er doorheen een vlek vol vlekken roep ik: trekt de schara voorbij beneden platgeslagen in zijn eigen spiegel geel gezicht en doorrimpeld vroeger rivieren en wouden vol olifanten en reden de jagers in tweewielige wagens en schoten maar raak kijk ik uit de kap van de molen van Schiphoes en zie het dak van de zolder van Oma waar de aanstaande man van Totje Nachenus zich ophing twee uur voor de bruiloft en Totje het lijk sloeg en riep jij loeder doe deugnait waarom en Oma dan zegt heel kalm aan deze haak hing ie Opa haalde hem los maar was dood lees je bij Merleau-Ponty: het bewustzijn is een functie van het lichaam het is dus een ‘gebeurtenis’ binnen dat lichaam afhankelijk van de gebeurtenissen daarbuiten of te wel de struktuur van de meegenomenheid het meegesleept worden geheel verduisterd door het oppervlakte gebeuren stort ie zich in het oerpatroon
[pagina 110]
klimmen we de boom uit zegt Marcel wijzend op zijn vetweiders natuurlijk gaat het mis als 't zo doorgaat moet ik ze slachten doet iedereen al zijn ze geen cent meer waard wel goedkoop vlees eet je: wat ik niet heb zie ik daar komt ie aan de verschrikking ‘ik’ de persoon zich zelf het zelf bewustzijn binnen prikkeldraad (Marcel is beneden) (ik ook) zegt: nee nee ik wil ik wil niet trouwen geen familie had familie rustte geen zegen op wil ook mijn tante niet (heeft goeie eieren te koop moet je bij haar kopen) maar niet bij mij op bezoek ook niet: jongen je bent alleen kom toch bij mij eten niks niet en tante en ook oom niet bij mij eten ik eet alleen wat ik eten wil doe ik alleen denk ik wat ik zag standbeeld van engel bron van spuitende fontein in Almunecar bij Motril
[pagina 111]
ten zuiden van Granada op terras zie ik engel vliegt van sokkel neemt zich zelf op geruisloos vliegt weg plein alleen niemand merkt iets alles stond stil april 1957 steken wij de Rio Nsumacinta over, de Amazone rivier van Mexico op weg naar Ciudad del Carmen een driedubbele Westerschelde een trage indonesiese kali en verdwijnen de hutten en palmen aan de kant wordt het donker en hoor ik in de verte nog wat Mexicanen schieten op lege flessen, heb er ook een paar stuk geschoten en zien wij in de verte Ciudad del Carmen maar eerst nog een keer over de San Pedro rivier net zo traag niet zo breed maar majestueus in het rood van de ondergaande zon... het zal donker zijn eer wij in Ciudad del Carmen zijn, de garnalenstad... kom je van de pont rij je een straat in roept een agent: hei wat moet je? zeg je hotel zegt ie: hier wachten zet verkeer stil en verdwijnt iedereen wacht tot ie terugkomt roept: Hotel Internacional reeds gereserveerd voor U lacht... denk ik aan Wittgenstein: hoe zou het zijn als mensen nooit het woord zouden vinden dat hen op de tong ligt... en ook de daad erbij (bs) en dat niet gescheiden is
[pagina 112]
je zet het verkeer stil en je brengt het weer op gang zegt Marcel: wij blijven hier in het slib van de sleep van ons zelf... ik beweeg mij niet, niet verder of meer dan nodig en ben onafhankelijk... dwz: nooit vakantie van wege de beesten nooit vakantie omdat ik niet weet waarheen ja misschien naar Duitsland maar mijn kameraden van toen uit de militaire dienst zijn er niet meer en duits spreek ik niet en als je de taal niet spreekt ben je nergens zit ik beter onder de koeien verstaan je ook niet maar wel een klap ze doen wat je slaat zie ik de engel op het plein net getrouwd en vissend in de mysterieuze zee naar vissen van smaragd soms kom je ze tegen in het huis van de nacht verblijfplaats van de toekomstige kinderen een plek waar de bloemen bloeien en tranen zijn als dauw de engel echter staat stil op het plein en is fontein en lichtjes schuddend zie ik het grijze hoofd van Oma die de Winschoter Coerant leest over Abel en Udo en Tasmen en soms plotseling opkijkt naar het portret aan 't behang van haar dochter mijn moeder niks zegt en het hoofd blijft schudden maar niet verder leest hoor ik de stilte
[pagina 113]
die zij zong zij zong prachtig borduurde ook mooi en haar hele uitzet op elke sloop op elk laken een C. voor Cezar een S. voor Schierbeek en toen ik kwam ging ze dood later lag Oma vaak onder de bomen op het bleekveld na het eten na het eten mocht ik haar niet storen zei Corrie na het eten stond de wereld stil en had ik zin om te schreeuwen na het eten dacht ik als ik dat deed met opzet dacht ik zal 't wel mislopen dacht ik en wat dan nog zit de mus op het draad de engel terug op haar sokkel denk je hardop: lig ik naakt naast mijn schaduw net zo als ik geboren ben even later stopt de manke man en stapt met zijn stijve been eerst van de brommer glimlachend als een Boeddha komt ie in zijn ogen de slimheid van een heel dorp (hem ooit eens geholpen:
[pagina 114]
ik moet naar het ziekenhuis naar mijn dochter nu is mijn brommer stuk zeg je stap maar in met brommer en al) nu komt ie wekelijks langs houdt zo van hollandse sigaren die rook ik zo graag geef je hem een sigaar zeg je ik ben aan het werk (een dochter had ie bovendien niet) zegt hij heel even (gaat zitten) dan ga ik zit je daar en denkt bij je zelf ik raap het nog één keer allemaal op wat het was hoe het zat en het ging en dan zie je ze komen hoor je ze ook wederzijdsafhankelij van de produksiekrachten? ja ze komen zegt Marcel ik zie ze dagelijks langs komen maar ze blijven hier niet, noot... hier woont niemand meer en de jongeren trekken weg geen werk ze gaan naar Parijs waar ook geen werk is en zitten in het licht en hebben heimwee naar de groene dalen de grijze stromen de bossen de jacht maar ze blijven weg in Parijs zitten ze in het licht vol helmwee en zijn verloren en komen toch niet terug... ja met kerstmis om hun ouders te bezoeken met de pest in vanwege de verveling een verlies een peertje licht
[pagina 115]
tot de hals in de mest stank in hun ogen de lichtstad die lokt maar hen niet ziet en ons ook niet in Parijs heeft men ons nog nooit gezien besluit Marcel zit je daar en denk je hoe voelt een vogel zich alleen in zoveel lucht ondertussen zei Nam June Paik nooit vergeten de mysterieuze verbindingen bv: de maan is onze oudste tv en dan de Denker van Rodin (in copie) zetten voor de Boeddha op tv en dan: kijken zoals die twee naar elkaar kijken denk je aan de engel die vloog van haar sokkel dertien jaar later en daarna elke dag en vind je een stuk papier met daarop haar kus in lippenstift en kus je haar mond jaren later op papier

Vorige Volgende

Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1977 (nrs. 1-4)

Bert Schierbeek
Weerwerk

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Bert Schierbeek Weerwerk

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Bert Schierbeek
Weerwerk