Raster. Jaargang 6

[p. 390]

Dezsö Tandori (*1938)

Elkaar

Jij luidt jezelf als een ruimte
waar ik mij onttrekken kan.
Onzichtbaar laat ik toe
dat jij mij omringt en dat ik word
waar ik ben. Ik loop achteruit en
voor mij staat wat ik al verlaten heb.

[p. 391]

Je blust het uit

Je blust het uit waar je ook terecht komt.
Sinds je niets meer hebt waar je je laten kunt.

Je hebt niets waar je moet wezen: je staat er al,
zonder tegenwoordigheid, in ieder mogelijk spoor.

[p. 392]

Nu we weten van jou

Nu we weten van jou, wiens wond
deze ruimte is; de avond van je gedaanteverwisseling
in ons, - nu we weten van jou,
mogen we ons nu nog verroeren?
Er nadert vloed:
anderen worden vol met hoogten;
de lege wind bezemt boven ons langs
en laat ons zonder maten achter.

Openingen: jullie stapten steeds
uit ons, alsof je slechts
een aanloop was tot onze echte
ineensluiting. We bleven hier achter
als steeds dichtere holte.
Uitbrekend
van achter onze enige verroering
branden we elkaar dodelijk.