Raster. Jaargang 6

[p. 376]

João Cabral de Melo Neto

Het woord zijde

De atmosfeer die je omgeeft
raakt zulke atmosferen
dat ze vele dingen transformeert
die je betreffen, of omringen.

En zoals de dingen, onmogelijke
woorden van een gedicht:
bijvoorbeeld, het woord goud,
en tot op dit gedicht, zijde.

Zeker is dat je persoon
niet doet slapen, maar juist wekt;
noch is ze sedatief, een woord
ontleend aan dat van zijde.

En zeker is ook dat het oppervlak
van je uitwendige persoon,
van je huid en van al dat
wat in jou tastbaar is,

niets heeft van het luxueuze,
onechte, akademische oppervlak,
van een oppervlak wanneer
men zegt dat het is ‘als zijde’.

Maar in jou, op zeker punt,
misschien buiten jezelf,
misschien zelfs in de sfeer
die je straktrekt als je komt,

is iets als van spieren,
dierlijk, vleselijk, panterachtig,
iets als van katten, van de substantie

[p. 377]

 

van katten, of van hun manier van doen,

 

 

 

iets dierlijks, van op dierlijke wijze,

 

van rauw, van wreed, van wreedheid,

 

dat onder het afgesleten woord blijft

 

voortbestaan in het ding zijde.

(Quaderna)

[p. 378]

Graciliano Ramos

Ik spreek alleen met wat ik spreek:
met dezelfde twintig woorden
cirkelend rond de zon
die ze zuivert van wat niet mes is:

van heel een kleverige korst,
rest van een ongebreideld eten,
die blijft zitten aan het lemmet en de zin
in het heldere litteken schaadt.

*

Ik spreek alleen van wat ik spreek:
van de droogte en haar landschappen,
Noordoostens, onder een zon
ginds van het brandendste azijn:

die alles reduceert tot merg,
die wat simpelweg blaadjes is blakert,
overtollige blaadjes, dom gebladerte,
waarin zich bedrog kan verbergen.

*

Ik spreek alleen voor wie ik spreek:
voor wie leeft in die gebieden
gekonditioneerd door de zon,
door de havik en ander geboefte:

en waar de gronden inert zijn
om zoveel redenen van kaalte
waar alleen te verbouwen valt
wat synoniem is van schraalte.

[p. 379]

 

 

 

*

 

 

 

Ik spreek alleen tot wie ik spreek:

 

tot wie slaap lijdt als een dode

 

en een wekker nodig heeft,

 

bijtend, als de zon in het oog:

 

 

 

dat is wanneer de zon snerpend is,

 

tegenhuids, oppermachtig,

 

en slaat op de oogleden zoals

 

men op een deur slaat met zijn vuisten.

(Serial)