Raster. Jaargang 5

[p. 376]

A. Roland Holst

Reddeloos

Aan de overzijde van de slaap ontwaakt
zag hij zich door vijf steile maankristallen
omsingeld.

Was hij doodalleen en naakt

er in een open hinderlaag gevallen?
Het angstzweet brak hem uit: hij werd gewaar
dat de kristallen in beweging kwamen,
stralend en op hem af: onontkoombaar
voltrok zijn lot zich. Oude warme namen
bestierven op zijn lippen. Het beleg
werd doodstil om zijn leven dichtgeslagen.
Hem bleef geen hoop op, waar ook, een uitweg.
Een leege maan bescheen zijn laatste vragen.

[p. 377]

Ontkomen

Zonlicht blonk in de natte wegen
toen hij zijn huis voorgoed verliet,
zonder omzien, zonder zegen:
hij stond voor een klaarlicht verschiet.
Met vrouw en zoon had hij gebroken,
voor beiden voortaan doof en blind.
Er stond een zwarte roos ontloken
in zijn leeg hart.

Toen stak de wind

de westewind op en het aangaan
van de Noordzee kwam door en riep
hem bij zijn naam en wou verstaan zijn
eer zijn hoogtij voorgoed verliep.
Hij riep ‘ik kom eraan’ en loopend
brak hij in een wild zingen uit,
een zang van hopen en wanhopen,
van eeuwigheid, van eenzaamheid.

[p. 378]

De onvergetelijke

Over het oud dorp daalt de dooisneeuw zacht
en de avond - er valt niets meer te beleven
dan de verloren tijd.

Over haar pracht,

eens weer en weer geschilderd en beschreven
hoorde ik daarnet een lompenbedelaar
halfdronken voor zich heen binnensmonds mompelen.
Omziend keek ik, talmend, hem na - vanwaar,
waarheen ging van ons beiden het moe strompelen
aan elkander voorbij? Was hij eens, hoog
in aanzien, haar minnaar? Tal van najaren
dorden ons hart sindsdien. Toch, haast bewoog
oud vuur mij hem niet enkel na te staren
maar om te keeren en hem zonder meer
te noden met mij in het dorpse drankhol
onze oude harten, zuipend overweer,
nog op te halen. Vast is het er stampvol
op dat uur, maar ons kan een hoek volstaan
voor wat er over haar, haar hoog aanschrijden,
te fluistren valt, en hoe de volle maan
tegen haar blik een nederlaag moest lijden,
vluchtend in wolken.

Naar elkaar gebukt

zullen wij ons daar broederlijk bedrinken
tot wat een leven lang ons was mislukt
gelukt, en het glas omvalt. Wij verzinken
in onmacht, elk boven de tafelrand
dronken insnurkend, tot de waard luidruchtig
ons wakker schudt en ons ontnuchterd
eruitzet.

Stil en donker ligt het land.

[p. 379]

Verval

Te loopen in de regen en aan haar te denken
zooals zij was voor wij elkaar voor het laatst zagen
maakt oud en strompelend en doet het moe hoofd zinken.

Een lompenbedelaar, een zijweg ingeslagen
waarlangs allang de huizen leeg staan en vervallen.
Hij mompelt in zichzelven en, oudergewoonte,
nog om een aalmoes en hij denkt terug aan allen
die hem ontvielen en het dorp waar hij eens woonde.

[p. 380]

Ten einde raad

Terwijl het najaar hier over oud puin
neervlaagt, te denken dat zij nog bestaat
en ver weg in haar kleine tuin alleen
ademt en warm is -

wie weet zich ooit raad

met dit vreemd leven tot zijn vreemder dood?
Met oogen dicht denk ik mij naar haar toe
en leg mijn leeg oud hoofd doodmoe
te rusten in haar schoot.